او بانوِرا، رِيسائِتا
او بي خبر، تو ڇا خبر
تنهنجي وئي، وو، ڏيهه ۾
بن بن هئا جي پيار جا
چلڪا، ڌَمائون، سونهن، سُرَ
ڦيرا هئا جي نار جا
وڻڪار جا، منجهڌار جا
وسڪار جا، چانگار جا
سي سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!
جي مور ڀيٽيندا هئا
تنهنجي سَرِيکيءَ ٽور کي
ڪنهن ڊيل سان؛ هئه، مور سي
تنهنجي وکن، قدمن اُتي
جي لوڏ سان ٽلندا هئا
سي سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!
جهرڻا تڏهن سُرندا هئا
جُهر جُهر ڪيو ٻُرندا هئا
سنڌو نديءَ جي ڪپّ ڏي
لهريون سدا لڙنديون هيون
وڄنديون هيون ڪنهن تند جان
ورنديون هيون، وڻنديون هيون
هر نياڻ هندورو هئو
هر جوت بس چانڊاڻ هئي
هر گل، ڪليءَ تي مرڪ هئي!
هن کيت ۾، هن نار تي
جيڪا به هئي وِينگس، پرين
تَنهنجي چڳن ۾ واس هو
چندن، اگر، لوبان جو
تَنهنجي چپن ۾ ڳاڙ هئي
مگرو، ڪمل جي رَسّ جي
وڻ وڻ هئو بن بن تڏهن
هر شيءِ هئي آتم تڏهن
مندون هيون رنگَن ڀريون
ڦڙ ڦڙ هئي چت، سونهن جي
منهنجا پرين، جهرڻا اُهي،
سنڌوءَ ڪپن لهريون اُهي
سي نياڻ، ور چانڊاڻ سا
گل ڦل، ٻنيون، ناريون اُهي
مندون اُهي، سونهون اُهي
هئه، سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!
آڙَنگَ، ٻوسٽ، رُگههّ جي
ويرم جڏهن ورندي هئي
مانڊاڻ جي ڪوٽن ڀڃي
جهڙ مان جهٽي ٿڌڙيون ڪڻيون
سانوڻ جڏهن وسندو هئو
تنهنجي اُجَل جوڀن مَٿي
تنهنجو بدن ٿڌڪار تي
ڪومائجي ويندو هئو
ڏڪڻي وٺي ويندي هيئي
پر پو به ڪا ڪوساڻ هئي
تنهنجي بدن ۾، پرينئَڙا
جنهن تي ڦڙا مدهوش ٿي
پگهري پٽن پوندا هئا
سو سونهن جو سانوڻ سڄو
آلاڻ سا، ڪوساڻ سا
سي جهڙ اُتان آيل ڦڙا
پِگهري ويل، نرمل ڦڙا
هئه، سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!
ها، ياد هوندءِ، بانورا
جا رات سنڌوءَ جهول ۾
تو، مان ڪٽي هڪ ناو تي
مهراڻ مڌماتو هئو
هڪ لهر، لهرون ٿي سُجهِي
هڪ ليٽ، ليٽون ٿي سُجهِي
هڪ ناچ هو درياهه ۾
پاڻي هئو ڄڻ باهه ۾
ها، ياد هوندءِ، بانورا
مانجهيءَ هئو هٿ ونجهه ۾
پر پو به هو ڪنهن ڏنجهه ۾
وَههَ تِکّ هئي، وَههَ آرُ هو
پر ناو اُهرِي سِير تان
ڪنهن ڌير سان، هئه، ڌير سان
پر تون ڊنئين ٿي سير کان!
تنهنجو اٿي مون ڏي وڌڻ
تنهنجي ڪرائيءَ مان جهلي
توکي ڇڪي، منهنجو ڏسڻ
ڀاڪر ڀرڻ، سوچون سبڻ
ڪو ڀئو اکين تنهنجين، پرين
پل پل چَرُون کڻندو ويو
پر پو به نيڻن آسرا
امّيد جا ڏيئا هئا
جي پيار سان ٻرندا ويا
هئه، ڇا ته هُو رُومان هو
جنهن جو اسان ارمان هو
اک ڇِنڀَ ۾ ڀئو ويو ڳري
نيڻن تپش ڏاڍي گهڻي
پر هاءِ، ڙي، پيارا، پرين
ان وقت جيڪي رات هئي
ليٽون هيون، سنڌو هئو
ڀئو، ڊڄّ، آسانگا هئا
جهرمر هئي، ڏيئا هئا
رُومان جا لمحا هئا
سي سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!
اي پرينئَڙا، اي بانورا
چئو ياد آ تو کي اِهوـــ
جنءَ ٿي ڪپار آيو اُتي
ٿي چنڊ ڪارونجهر چميو
چوڏهينءَ چٽاڻو پارڪر
انءَ ٿي سُجهيو ڄڻ چنڊ ۽
آڪاس ڏِيَڙن مَي چُڪيون
ڌرتيءَ لبن اوتي ڇڏيون
ڄڻ رات جون ڪاريون چَڳُون
ڪنهن نار ۾ ڀِڄنديون وَيون
ڄڻ ڪِينَرو هو پارڪر
ٻُرندو ويو راڳن کڻي!
تُنهنجي هٿن جي آڱرين
هئه، آڱريون منهنجون هيون
جنءَ آڱرين ۾ رات جي
چانڊاڻ جون منڊيون هيون
تُنهنجي اکين جي لام تي
جيڪي به لمحا ٿي لڏيا
تن آرسيون منهنجون هيون
تون، تون، نه ئي مان، مان هيس
بي سُڌ هئاسين رنگ ۾
هڪ چنڊ هو، ٻيو ٿر هئو
مستيءَ مگَن ننگَر هئو
او بانورا، او بانورا
سا لات ٿر جي چنگ جي
سا بات ننگَر دنگ جي
سا رات دلڙين سنگ جي
توکان پڄاڻان، پرينئَڙا
سي سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!
او پرينئَڙا، رِيسائتا
مان راتڙيءَ جي رنگ ۾
رنگجي چڪو آهيان، مگر
تنهنجي قدم لئه، وِکّ لئه
هئه، ڙي، ڪَنائي پيرڙا
چوڏس جلائي ڏيئَڙا
من لِيئَڙا پائي هِتان
تنهنجي اکين جي جوت لئه
تون آءُ، ڙي، او پرينئَڙا
سَچُ، آءُ موٽي، بانورا
تنهنجا اسان کي آسرا
توکان سوا ڇا ڇانورا
تُنهنجي اچڻ تي، او پرين
ايندا وري سڀ ڏيهه ڏي
جي سڀ ڇڏي ويا لوڪ کي!