اڃا تاءِ منزل نه آئي، نه آئي
مگر ڪونج اڀ ۾ اُهائي، اُهائي
نه ڪو مور رڻ ۾، نه جهونگار ڪائي
اويري اويري ڪٿان گونج آئي
الا، جهنگ جنءَ آڳ مَنَ کي وڪوڙي
نه ئي ڪنهن لڳائي، نه ئي ڪنهن اُجهائي
اڃا تاءِ اوٺِي نه موٽيو، نه موٽيو
اڃا تاءِ مومل نه دلڙي وِسائي
ڪئي ڪوڪ ڪويل، ڊڪيو روجهه رڻ ۾
اڃا تاءِ ڪڪري نه ڇانئي، نه ڇانئي
دريءَ آهه سُرندو اَسارو اَسارو
ڇِڳِي تند ڪائي نه ئي ڪنهن وڄائي
الا، اون ۾ مُنڌ انگل، نه ماڻا
نه مُنڊي، نه ڇلڙو، نه ڪنگڻ ڪرائي
اِجهو، اوٽ مان چنڊ اڀريو ڪڪر جي
اِجها ڀيرويءَ ۾ لنوي رات وائي
ڇڏِي مَي ته ‘سائر’ مگر تون ته ساقي
الا، اوتِ پيو مَي سدا جنءَ سوائي