رنگ وکري ته ويا ڏينهن جي ويسَ تان
اُسّ آڪاس ۾ تِروِرا ٿي وَئي
رات ڄڻ بيوَسيءَ جي فضا ٿي وَئي
آسَ، اُميد ڄڻ ڪا سزا ٿي وَئي
تون نه آئين ته هينئڙو ڍرو ٿي وَيو
ڪو نه ڏونگر هيو، پر ذرو ٿي وَيو
ڪي ته سپنا هيا، جي وَيا پَنّ ٿي
رات جي لام تان سي ڇڻيو ٿي ڇڻيا
تون نه آئين ته ارمان جهُرندا رهيا
ڪِينَرو ٿي سڄي واٽ ٻُرندا رهيا
تو پُڪاري هِيُون سمنڊَ رُئندو رهيو
پو ته لارون ائين هر پَهر ٿي وَيو
اکڙِين جو ته سنڌو به ٿَر ٿي وَيو
ها مگر ويسِرا، تون نه آئين، الا
تون نه آئين، نه آئين، نه آئين، پرين
رات آئِي، وَئِي، ڏينهن اُسريا ڪئين
هاءِ مُندون مٽيون، وَرِههَ گذري به ويا
اڄ به انءَ ٿو لڳي رات ساڳي اُها
پَرَ کِنڊاري کِنڊاري اُڏي ٿي پَئي
تون نه ايندين، لڳي ٿو، نه ايندين پرين
پر لڳي ٿو ايامن جهُريل رات سا
ڄڻ ته سُرندي پَئي، ڄڻ ته ٻُرندي پَئي
ڄڻ ته جلندي پَئي، راتِ هلندي پَئي