هيءَ ڇا ته اڀي آ ڌرتيءَ تي
مڌماتي ويرم ۾ سندري!
هيءَ رات، ڪَتِي، چنڊ ۽ آڪاس
هيءُ اِٽليءَ جو تاريخي واس
هيءَ پِيسا ڄڻ ته ڪَلِيسا آ
فن جي پانڌين جي پيڙا جي
هيءَ فن جي چپڙن مرڪ جيان
هيءَ سينڌن ۾ سندور جيان
هيءَ سانت به آ، هيءَ گيت به آ
هيءَ سرندي جو سنگيت به آ
هيءَ يُگ تي فن جي جيت به آ
هيءَ انگ به آ، هيءَ رنگ به آ
هيءَ فن جي، من جي ريت به آ
هن سندر پِيسا جي اک سان
ڪا جوت سمئه ۾ سمپورن
ڪا آڳ لڳائي ويٺي آ
هڪ آڳ اجهائي ويٺي آ
هڪ آڳ لڳائي ويٺي آ
هن آتش ۾ دل کامي ٿي
ڪو پل به نه مور وسامي ٿي
ان آڳ اندر دل ٻولي ٿي
“هيءَ پِيسا انگَ ته آڏِي آ
پر وقت نڙيءَ تي ڪاتي آ
هيءَ پيڙهين کان ٽيڏي ڦيڏي
هر يُگ سان لڏندي آئي آ
اي ڪاش! ته ڌرتيءَ جا واسي
ٽيڏا ڦيڏا ٿين پِيسا جان
هن پِيسا جي هر وَرَن جيان
هي وکرن پورب، پڇم تي
هر يُگ جي چپ تي مرڪ جيان”