پرين، تون نه موٽئين، نه آيون نه آيون
گهڙيءَ لئه به جيءَ ڏي بهارون نه آيون
ائين دل ڌُڏِي، ڌڙڪنون ٿيون پڙاڏا
تهان پو ته جَڳ جون صدائون نه آيون
اَکَرَ ڪِيمَ چئو، دل جَڙيم شاعريءَ ۾
مگر ڌڙڪنون پو به پوريون نه آيون
اسان هٿ وٿيءَ تي وڇوڙيل رهياسي
جڏهن ته سدا جِيئَن دوريون نه آيون
اهو عشق ڇا آهه جنهن جي سفر ۾
نه هنجون، نه جاڙون، جدايون نه آيون
ٻُرايم حياتي ائين ڪِينَري جنءَ
ڪڏهن وقت ڏي تيئن تانون نه آيون
اها سيج سُوري جتي روح جي لئه
پرينءَ جون جٽادار ٻانهون نه آيون
وئين تون ته مندون به موٽِي نه موٽيون
اهي راتڙيون، هاءِ، شامون نه آيون
گهڻا ئي وريا گهاوَ ۽ داغَ جاچڻ
نه آيون ته تنهنجون نگاهون نه آيون
رَڙِيو روح انءَ ٿي بدن منجهه ‘سائر’
ٻُڌڻ ۾ هِيين جون به دانهون نه آيون