ارجن حاسد
مزمل سائر جو هيءُ دستخط مون وٽ پهتو آهي، پڙهان ويٺو. عجب ٿو لڳي سنڌ ۾ اهڙا بيت، ان شاهه سائينءَ واري ويس وڳي ۾، اڄ به لکيا ٿا وڃن، اُهائي نياز نوڙت واري ٻولي، اُهو ئي لهجو! هونئن سنڌ ۾، سنڌي ٻوليءَ جو مهانڊو ته اڄ ڪلهه اردوءَ وارو ٿيندو ويو آهي. بيت ڏسو:
تو بن، راڻا، ڪئن ڪري، مومل ڇانگارا
هوءَ ڄڻ رڻ جي راڄ ۾، ڪا وڇڙيل ڌارا
ڪونهي تنهنجو ڪو پتو، پوءِ پڻ آسارا
ڪاڪ محل وارا، تو لئه تڙپن؛ آءُ، ڙي
مون کي ته چُپُ لڳي ويئي آهي، “پوءِ پڻ آسارا” ۾ ڪيڏي تانگهه آهي. پوئين پد ۾ پويان لفظ، “آءُ ڙي!” ڪيڏيءَ محبت وارو ڏوراپو آهي. ڇا اهڙي ٻولي سنڌ ۾ اڄ به پسند ڪئي ٿي وڃي، پڙهندڙ پڙهن ٿا، پوءِ ته سنڌ سڀاڳي آهي، سندس ٻچڙا اڄ به سندس پوتيءَ ۾ پلجن ٿا.
ارجن حاسد