آس، نراسائيءَ جي سوريءَ دل تڙپي يا ڳائي
ڪجهه سمجهاءِ ته ڪيئن وڇوڙي ۾ ڪو من بهلائي
تنهائيءَ جي محفل، يادون، هُن جا گيت، گمان
دل دنبورو، جيڏو روڪيان، تيڏي تند وڄائي
تون آگم ۾، رم جهم ۾، کوڻين ۾، تون منجهه لاٽ
تون هر هنڌ آهين، پو دل ڇو ٿي هِت هُت واجهائي
ويڄ، نه مڙندين، دل جي دُکَ جو دارون تو ڏي ناهه
مان ته چريو هان، پر محفل ۾ ڪو تو کي سمجهائي
موههَ کٿوريءَ ڊڪندي ڊڪندي هرڻ ڪڇيا بر، بن
ڇا به هجي پر ويراني کي مِرگهه ته پيو مهڪائي
پرهه ڦٽي آ، ماڪ وسي ٿي، ٿڌڙي هير گهلي
ڀونرو من جي مرلي چوري، نيل ڪمل شرمائي
مِيرا هئي جا شيام شيام چئي پاڻ ئي شيام بڻي
هاڻي شيام به مِيرا مِيرا نانءُ پَيو ورجائي
هيڻو تن آ ‘سائر’ هوش به هوش نه آ هِتڙي
ڇا هيءَ رُڃّ ته ناهي، جيڪا مون کي پئي بهڪائي