کُڙکُٻيتا، کُڙکُٻيتا
تون اَوَسٿا، تون نه گيتا
پو به تنهنجي ڏياٽڙيءَ مان
راهروئَن جام پيتا
رات کيتر ڏي لڙي
يا ٻاٽ ٻاٽُن ۾ جَڙي پئي
تون کِڙين ڄڻ پتڪڙو ڪو
چنڊ ڌرتيءَ تي ڍري پئي
ٻاٽ ڇاهي، رات ڇاهي
ٻاٽ لئه ڪو ڪات آهين
رات لئه تون مات آهين
روپ تنهنجو، رنگ تنهنجو
ڍنگ تنهنجو، انگ تنهنجو
شيام جي لئه روپ راڌا
رام جي لئه ڄڻ ته سيتا
کُڙکُٻيتا، کُڙکُٻيتا
تون اَوَسٿا، تون نه گيتا
پو به تنهنجي ڏياٽڙيءَ مان
راهروئَن جام پيتا
*
ٿا ياد اچن پيارَ پراڻا ڪڏهن ڪڏهن
ڪي نيڻَ، دِليون، درد ٺڪاڻا ڪڏهن ڪڏهن
جا راهه اسان عشق سندي هئي هلي ڪڏهن
اُت موڙ مُڙن ٿا ته نماڻا ڪڏهن ڪڏهن
جو وقت اسان پيار ڪري هو ڌري رکيو
لمحا به اتان ٿينِ اُڏاڻا ڪڏهن ڪڏهن
ڪا هيرَ جڏهن ياد کڻي در ٽپيو اچي
ٿا سَرس ٻرن ديپ اجهاڻا ڪڏهن ڪڏهن
هينئڙو ته جَلي ياد ڪري وقت بي چيو
آغوشَ، مٺيون، زلفَ، سراڻا ڪڏهن ڪڏهن
جن درد ڏنا، روح رنجيو، بي رخي ڪئي
ٿا پارَ پڇن سي به اياڻا ڪڏهن ڪڏهن
جنءَ پير کڻان، دور وڃان، ور وريو اچان
رستا به لڳن ڄارَ ته گهاڻا ڪڏهن ڪڏهن
تون دور وئين، دور وئين، دور ڇو وئين
ڪن ياد پرين تو به ته ڀاڻا ڪڏهن ڪڏهن
ڏيئا به سدا ڪو نه ٻرن آرزو رکي
تارا به ٻرن ٿا ته وِساڻا ڪڏهن ڪڏهن
سهڻيون ته ڪئين ڪينَ ٻُڏيون، ڪئين تري پڳيون
ميهار ٻُڏا وقت وڪاڻا ڪڏهن ڪڏهن
ڪيئي ته هَوَس ڪاڻ مري موملون وَيون
پر پو به ڏٺا ڪاڪ ته راڻا ڪڏهن ڪڏهن
مالها ته جُڙي وصل، وڇوڙا ڀري ڀري
ٿي پو به ڇڄي ياد ته داڻا ڪڏهن ڪڏهن
‘سائر’ نه سڳنڌون به رهيون وصل جون اُهي
پو گُلَ به ٿِيَن ڇو نه ڪُماڻا ڪڏهن ڪڏهن