پورنماسيءَ ڪالڪا ديويءَ مندر پاسي ٽڪريءَ تان تارن جو ميڙ، اکڙين جوت، اُجارو.
اُماس ۾ چندرما جي هجر جو اولاڻو ؛ چُوڙيو جبل کان ڪارونجهر ڏي، پهي پنڌ ۾؛ راتاهو.
اولو اولو پوک ۾، جهار اچرج ۾، هاريءَ هٿڙا ڪڻڪ جي سون وَرني سِٽَن ۾.
ڪوٽ ڏجيءَ جي ويرانيءَ ويڙهيل ڀتين جي سر سر ۾
اوتيل پگهر جي سڳنڌ، وقت گيت ورجائي.
مَکڻي، ڀُرٽ، ڪِرِنگهه، ڪوڍير، گولاڙو، لَيار، سانئون پُسي، مانڌاڻو، ڏونئرا... : ڏُٿُ ڏنگي پر ڀال ڪري.
اُلا، ڪاڙهو، اک ٿي نڪري، کانڀاڻيءَ جو ڳوڙهو ڳوڙهو هاريل هاريل، پيهي اوڙو مُرڪن ۾.
کانٽا، کانٽيون، کانچا، کڏون، کائِرُ، ننگر، نارو، ڪوههَ، سڀ ٻولن ٿا مِينهَڻَ ساڻ، پوءِ به نه مينهڙن جو پتو، ها پر ڏور اُتي ڪڪري آ، جا سِرڪي ٿي هوري هوري!
پرڏيهي پنڇي لَڙيا، پاڙهيري تاڪ ۾، واهُڙن ماٺ، سنڌوءَ چپ چپات، موت نچي ٿو ٿاڪ ۾.
ڪُميتَ جي ڊُکَ تي ڌُڌَڙ سهرا ڳائي.
هاٿيءَ لُرُون، وستيءَ ۾ اُڻ تُڻ، هُر کُر، اورا کورا.
موهه مُٺل ڪارايل ٽور، ڊيل ٽلي ٿي، بَنُ ڀُڻ ڀُڻ ۾!
نينگَر تڙ تي ٽِلڪي آئي، اوڍَرَ لاٿئين، انگ اَويس، مينهوڳيءَ ۾ تڙ تي ترڪڻ، پرتان ديوين ۾ سَر سَر!
موهن جي دڙي جي ميرانجهين ماڙين تي سرڪندڙ مٽيءَ جي ذرڙن جو سانوڻ جي ڦُڙين ۾ واسجي وڃڻ.
آرهڙ ڏَنگ، رُڃَ ڪڇيل،آڏو نار، سنڌي وِينگَس، لَپَ چُرُون.
ڪامَڻ ويٺي رَنڍا روڙهي، هَيٻڙ، هَڙ ٻَڙ، سيگهه.
ٻڪريءَ ٿڻ مان کيرَ جي رُنگَ، گُوها منهن ۾، ٽِپ ٽِپ کِير ٽمي هٿڙن تي.
ڊَنبَرَ، چَڙا، کُرڪا، سانڀَرَ ـــ مڙيئي گِهنڊڻا ڏاچين ڳچين ۾ ٻُرن؛ ڍَٽُ سڄو سنگيت.
گاهه جي چِلَ آڻي گونري ڀَر ۾ ڇوڙي اٿس؛ ٽَليارا پيا گُڙن.
مڌ سان ماٽِي ٽِلُ، موکيءَ نيڻان مَي ڇُڙي!
تتيءَ اُسَ ۾ ڪوهستان جي لَڪَن تي باهه ڪڍندڙ پٿرن جي تنهائيءَ جو پڙلاءُ.
کائر جي ڳِهندڙ واريءَ تي سَپَ جو واريءَ تي سِرڪڻ.
پوکَ جي ٽُڪريءَ ـــ بَگهڙِيءَ ـــ تي جُهڙِي ڦُڙِي، ناري جي نينگرين بَڙ بَڙ، مستيون، چِلولايون.
مهاڻا جُهڳن (رَڇُن) کي پنهنجين ٺونٺين تي رکي پاڻيءَ ۾ اُڇلين؛ مڇيون نادان، ويسليون، اَساريون.
بَگيون منجهه بَگولن ، ڌَراڙُ رڙهي ڌُوڙ ۾.
بيکاريءَ جي بگريءَ ۾ آسائُن جا آندولا .
جَهڳَڙُ ڪارونجهر جي ڪور تي جُهونگارُن ۾.
دنبوري جي تندن ۾ صدين جو آلاپ مهلن نه اُڄهي!
ڪُڙميءَ ڏاٽو، ڪوڏر، رت، ڀئو، آسائون!
ٻه پُڙو، ڪَڪَرُ چِٽيل اجرڪ، ڪشمور کان ڪارونجهر، ڪيٽي بندر تائين هڪ ٽڪنڊو نقشو، پاسن کان دٻليءَ تي چِٽَ، سنڌ اَجرَڪاري...
سنڌ ڪُماچ آ، پاڻ ٻُري ٿي، پاڻ ئي آ ورلاپ!
تون، مان ان جي تانُن گونجون، جڳ جڳ، ويرون تار!