هِي پڙاڏا، ٻُڌ، پروهِت، گهنڊ ڪوئي آ گُڙيو
ڪئين ايامن پوءِ من ڏي سَنتُ ڪوئي آ وريو
ڇير جي ڇَم ڇَم نه ٿِي، ٿيا ڄڻ وراڪا وڄّ جا
ٿي ڌُڏي ڌرتي دڙي جي، هاڻ سمبارا جهليو
منٽ جو ڪانٽو لڏيو پئي، مند موٽي، پئي لڏيو
وقت هڪڙيءَ سوچ ۾ بيٺو رهيو، بيٺو رهيو
آهه هيءُ آلاپ ڇا جو رڻ مٿي هن رڃّ ۾
يا ته ڌڙڪي آهه دل يا رڻ اجل جو راڳ ٿيو
کيڏ جِيوَن جا کٽيا ڪئين، پوءِ به رڳ رڳ تاس آ
رنگ هو جو راند ۾، سو سوڀ ۾ ويندو رهيو
سَين سڻ ‘سائر’ لڳائي ڪنهن هتي پوئين پهر
يا ته دل آ، يا ته واٽهڙو هتي آهي ڀليو