لڳن توسان لڳي اهڙي، لڳن ڪنهن سان لڳي ناهي
بهي ويو وقت انءَ ڄڻ مون ڪٽي ڪائي گهڙي ناهي
رُساما ڇڏ پرين پيارا، هلي آ درد ساري تو
محبت جي بهارن لئه حياتي ڪا وڏي ناهي
وري آ ڳر لڳايان تو، اجهايان آڳ دردن جي
وئي جا مرڪ تو سان گڏ، پرين ٻيهر وري ناهي
الڳ آهين، مگر آهين، اسان جو تون؛ اسين تنهنجا
هلي آ ڏيهه ساري ٿو؛ گهڙي تو بن سري ناهي
ڪهي آ او پرين پيارا! نسورو مَي متو مارڳ
نه آ جو مَنڌ متوالو، هتي اهڙو ولي ناهي
ڍري آ ڍنڍ تي نِيرڳ، لٿي اڄ سانجهه سندوري
جڏهن کان ڪئي پَروڪن ڦَر، تڏهن کان ور لٿي ناهي
ڪپار آ سج، ٻري رڻ پٽ، نه ڪو بادل، نه ڪو آسَر
سڙي ويا پر، ڇِڄن کنڀڙا، مگر مِينهل ڇڏي ناهي
مسافر تون ڪٿي آهين، وري آ، وو، جتي آهين
جتان وڇڙي وڃن پيارا، اُجهاڳ اهڙي چڱي ناهي
ڪري وٺ پيار دل کولي، نه ٻاٻيهل وري ٻولي
گهڙي جا وئي رمي ‘سائر’، گهڙي پو سا وسي ناهي.