بزم ۾ انءَ پير ڪو آيو ڀري
دل لڳيءَ جي هئه ورِي ٿي رُت وري
نيڻ ميخانا، ڳڙي ٿي مَي رڳو
جامَ پِيئان پيو، الا، ماٽيون ڀري
هوءَ نهاري بي حجابيءَ سان جڏهن
هاءِ دل کي ڪير پو قابو ڪري
ڌڙڪنون شعلا بڻن مومل ڇُهي
تن ٻَري ٿو ڄڻ سُتل جُوالا ٻَري
ڪنءَ ته مهلون بي چَيون ٿينديون وَڃن
وقت اڏندو ٿو وڃي مون کي ڏري
شامَ جَلوَن ۾ ٻُڏي گذريو وڃي
باکَ موٽي درد ۽ يادون ڌري
تو تصور کي ڏنو جِيوَن ڀري
تو ڪري ئي تو سوا پئي ٿي سري
لفظ جنءَ لڙندا اچن يادون کڻي
تنءَ پنا ڀِڄندا وتن لارون ڪري
اڄ به تنهنجي ڪاڻ من چانئٺ اُتي
ياد جو ڏيئو برابر پيو ٻري
گُلَ ٽڙيل ‘سائر’، سڳنڌون کيپَ ۾
ڀونءِ هيٺان درد جو ٿو مَچ ٻري