جِيوَن پَڄري سِگرِٽ وانگي
ڪَشَ ڪَشَ تي هي ڦُلّو ٿي ٿو
تُند ڌڳي ٿو، تُند ڇڻي ٿو
هر ڪَش دونهون دونهون ٿِي ٿو
وايو منڊل کي دونهائي
هر پل دونهون، هر دم دونهون
اُتر، ڏَکڻ دونهون، دونهون
اوڀر، اولهه دونهون، دونهون
منهنجي چوڏس دونهون دونهون
منهنجي ئي جيوَن جو دونهون
مان پنهنجي ئي جيوَن جي اِن
دونهي جي چنبي مان اڪثر
ڌرتي ۽ آڪاس ڏسان ٿو
يُگ يُگ سڙندڙ ماس ڏسان ٿو
دونهاٽيل ٿِي دنيا پَسجي
دونهاٽيل آڪاس لڳي ٿو
سڀ منهنجو ئي ماس سجهي ٿو
اِن دونهين سان ڇار ڇڻي ٿي
جيڪا من جي ڪِينَرڙي جي
تانَ ٺهي ٿي، راڳ بڻي ٿي
ڪِلڪ بڻي ٿي، تار بڻي ٿي
ڪَوِتا جي جهنڪار بڻي ٿي
شعرن جي وسڪار بڻي ٿي
پَڄري پَڄري، ڌڳندي ڌڳندي
منهنجي جِيوَن سِگرِٽ وانگي
جِيءَ جي لمحن جي چپڙن تي
پنهنجو ديرو جوڙيو آهي!
جِيوَن پڄري سِگرِٽِ وانگي!