پنهنجيءَ منزل جي رستي تي
پاڻ ئي تون ديوار
ٽوڙ انهيءَ کي، يار
تو هڪ ڪاڪ اَڏي سوچن جي
ناتر کي ڇڙواڳ ڇڏيو آ
ناتر رمزي، کيڏاري آ
من سَپ، منهن ۾ ويچاري آ
ناتر تو تي چال هلائي
توکي ئي ريڙهي، ڀٽڪائي
تنهنجي من جي پانڌيئڙن کي
هر پل واٽن ۾ وچڙائي
آتش جا تنهنجو جيوَن آ
تنهن تي وهمن کي وَرسائي
ناتر کي بس ڌيان آ هڪڙو
ڪنءَ هوءَ تنهنجي آڳ اجهائي!
سُهڻا، سُهڻا، او من مُهڻا
تو جي منڊ مَنڊيا آهن، ڙي
تن جو سحر به تو تي ئي آ
تو جي جيئڙا جوڙيا آهن
تن جو ساهه به تو ۾ ئي آ
تون ئي سومل، تون ئي مومل
سُهڻا، تون ئي راڻو آهين
تون ئي سومل جي سوچن ۾
جادوءَ جا منتر جوڙائين
تون ئي مومل جي سيرانديءَ
دل جي مُگرن سان مهڪائين
تون ئي راڻي کي کِيڪارين
تون ئي پو وِکرائيءَ وارين
تون ئي رنگ رتول آهين، ڙي
تون ئي ڏاگهو، ڍٽ، پرينئڙا!
سوچن جا جي ڄار وڇايئي
تن جون ڏورون پاڻ ڪپي ڇڏ
تو سوچن جي سِر سِر ڀِيڙي
جيڪا ڀِتّ لڳائي آهي
ٽوڙ انهيءَ کي، يار
ٽوڙ انهيءَ کي، يار
پنهنجيءَ منزل جي رستي تي
پاڻ ئي تون ديوار
ٽوڙ انهيءَ کي، يار