تنهنجي من جي چانئُٺَ تي مان بِينَ وڄايان ويٺو
ها بِينَ وڄايان ويٺو، توکي ئي ڳايان ويٺو
منهنجي من ۾ تنهنجي چاهت جا گهنگهرو ڇن ڇن ڪن
لوڪ ته ڄاڻي وٺندو، مان ڪيڏو به لڪايان ويٺو
جيون سترنگ اجرڪ منهنجو، مون آ توکي آڇيو
هرڪو چاهي پائڻ، وو، وو، پاڻ لنوايان ويٺو
موهن جي سمبارا تون آ، ريت نئين ڪا جوڙيون
مان ڳايان، تون چِينههَ جِيان نَچ، چنگ ٻُرايان ويٺو
وِههَ جهڙي ماٺار ته من جي ڪويل کي ٿي ماريو
تو مون کان آواز کسيو، مان ڪلڪ هلايان ويٺو
جِيوَن ساگر جي انڌاري ۾ مان سِٽ سِٽ اوتي
ڪَوِتا جي ڪرڻن ڇوڙي لهريون جرڪايان ويٺو
باک ڦٽيءَ کان باک ڦٽيءَ تائين مان تانون پَلٽي
ڌرتيءَ ويراني ۾ سُرَ جا رنگ رچايان ويٺو
سُگهڙن جي هن محفل ۾ جهونن کان ساز وٺي، مان
تندون تاڻي، نئين سِر ڇيڙي، راڳ مٽايان ويٺو
اونداهيءَ پوڄي پوڄي، تون اوندهه ٿي ويو آهين
ڏينهن ته ٿيندو، ڀل مان تو لئه ديپ اجهايان ويٺو
ڏات ته ساگر آهي، ناوَ به لهرين منجهه هلي پر
ويري ننڊ ته ايندي، مان ڪيڏو به نٽايان ويٺو
پل تولو، پل ماسو، پل پاروٿو، پل ۾ تازو
وقت رٻڙ آ، تنهن کي هر هڪ هنڌ چٻايان ويٺو
پورنماسيءَ ۾ ڪارونجهر چوٽيءَ ليٽي ‘سائر’
سنڌ انگيءَ تي مان تارن کان ڀرت ڀرايان ويٺو