ڏيئا به ٻرن، سُرندا به وڄن، جي دل نه لڳي، پو ڇا ٿيندو
تون وڃ ته ڀلي پر تو کان پو ڌڙڪن نه هلي، پو ڇا ٿيندو
جيون جي نياري سپني مان، جي ننڊ ڦٽي، پو ڇا ٿيندو
جي جاڳ ملي، پو ڇا ٿيندو، جي ڪا نه ملي، پو ڇا ٿيندو
اڻڄاڻ سمن، مگرا، ڏاڙهونءَ گل تو منهنجا متوالا، ڙي
اي، پريتم، پنهنجي پريم سندي ڪا ڳالهه هُلي، پو ڇا ٿيندو
پو ڇو ته تماچي ورندو، چئو، پو ڇو ته قصا ڀُڻندا جڳ ۾
اي ڪينجهر، تنهنجي ڪنڌيءَ تان گندري نه مٽي، پو ڇا ٿيندو
تو رات چَڳُن، مِينڍَن اوتي ٿي جوت؛ پرين ٿي ياد آيو
اي چنڊ، نه ڄاتئي من اندر ڪا آڳ اٿي، پو ڇا ٿيندو
اي سِجّ ستايل پانڌي، چئو، تو رات پنارو ڪئن ڄاتو
تُنهنجي سوچن جي پنڌ اُتي جي رات کُٽي، پو ڇا ٿيندو
منهنجي ٻولن کي ڀالا چئي، ڪئي ڍال ڪنن تو هٿڙن جي
چئو، من اندر جي ڪوٽ منجهان ڪا گونج اٿي، پو ڇا ٿيندو
اي ڏيئَڙا، جهوني جهوپي ۾ تو ڦَڙ ڦَڙ ڇا جي لاتي آ
ڪنهن ڪانيءَ، ڪام لڳيون چڻگون، اُت باهه لڳي، پو ڇا ٿيندو
‘سائر’ ڇڏ پنڌ آ عشق سندو، ان ۾ ڇا ٿيڻو، ناهه پتو
جي پرهه ڦٽي، پو ڇا ٿيندو، جي رات ڀڙي، پو ڇا ٿيندو