ڏِيا جلائي، شراب پي پي، رباب ڇيڙي ته ڪانه ٿيندي
جنون ڀي جي وَيو پرين جنءَ ته زندگي انءَ وفا نه ٿيندي
ڪٿي ته آهين، اُماسَ موٽي، جتي ڪٿي رات ٿي نهوڙي
ٻه نيڻ تنهنجا نه جوت ڏيندا ته هاءِ اهڙي سزا نه ٿيندي
ڪلال تنهنجو شراب خانو ڀريو پَيو آ ته ڪر نوازش
سڀن ته ڏين پيو، اسان به ڏي تون، سخاوتون ڪر، گلا نه ٿيندي
شراب ڏيندو به ڇا ته مون کي، نشو ته مون ۾ ڀريو پَيو آ
وجود اوتيو خمار اهڙو، ڪڏهن به مستي جدا نه ٿيندي
ڀري ڀري پي، وري وري پي، شراب جو اڄ سمونڊ آهي
متان چوين تون ته مَي نه اوتيم، سدا ائين ئي سخا نه ٿيندي
نه تون ٻُڌين جي ته ساز ڪهڙا، ته تانَ ڪهڙي، ته راڳ ڪهڙا
نه چنگ چُرندا، نه تند ٻُرندي، وري نئين ڪا صدا نه ٿيندي
نه ٻول ٻولين ته آڳ ڪهڙي، ته خواب ڪهڙا، ته جاڳ ڪهڙي
نه ساز ڇڙندو، نه روح رجهندو، نئين ته ڪا ماجرا نه ٿيندي
نه تون وڌين جي ته زندگي ڇا، ته ڇاهه منزل، ته راهه ڇا جي
نه ڊوڙ ٿيندي، نه ڌوڙ اُڏندي، نه ابتدا، انتها نه ٿيندي
نه تون ڏسين جي ته سونهن ڪهڙي، ته رنگ ڪهڙا، گلاب ڪهڙا
نه ڀونر ڀرندا، نه ديپ ٻرندا، کِوَڻ نه کِجندي، گهٽا نه ٿيندي
جُنونَ سپنا نڪور آندا، اڏار آندي، چڪور آندا
هلي هليو آ وري مسافر، اُجهاڳ پوري اڃا نه ٿيندي
ڪئين بتن کي ڦٽي ڪري تو ڪئين بتن کي چريو ڪيو آ
ائين هلئين جي، جنون وارا، خلاف تنهنجي هوا نه ٿيندي؟
لکي لکيو ٿو لکان ڪهاڻي، مگر اڌوري، سدا اڌوري
نه تون ملين جي ته هيءَ ڪهاڻي تمام تو کان سوا نه ٿيندي
ڪيئي محبت ته درد سهه تون، سراب سهه تون، عذاب سهه تون
رڳو گهرين ٿو قرار دل جو، ائين محبت روا نه ٿيندي
ڪٺور ڪويل، ڪٺور سُرندو، ڪٺور پر ياد آهه ڏاڍي
پرين، ائين جي رهيو وڇوڙو، ته درد جي ڪا دوا نه ٿيندي
سڪون نيڻن، نه چين دل کي، پرين جدا آ، ڪٿي ته ڳوليان
ڪٿي ته هوندو، ڪڏهن ته ملندو، تلاش ‘سائر’ سدا نه ٿيندي