هوءَ، ڄڻ ڏاڙهونءَ وڻ ۾ پهريون پهريون گُلُّ ڦٽيو آ
هوءَ، ڄڻ پَٽَ پٽيهر تي ڀرتياريءَ ڦُلُّ چٽيو آ
هوءَ، ڄڻ سچ ٽڙي پوندو آ ٻالڪ مرڪن اڻ جهل
هوءَ، ڄڻ سونهن ڇُڙي پوندي آ ڪڻڪ سِٽَن ۾ پل پل
هوءَ، ڄڻ سياري راتين ۾ ڦوڪن سان ڌڳندڙ سگري
هوءَ، ڄڻ ساگر لس ۾ چانڊوڪيءَ جي چادر اجري
هوءَ، ڄڻ هِمَ جي ٻڪ ۾ ڪوئي رنگ برنگي ٽانڊو
هوءَ، ڄڻ مونجهه، اٻس ۾ وائن جهوٽو ٿڌڙو آندو
هوءَ، ڄڻ مڇِّي ڀَنَ کي ٽوڙي ناچ ڪري موجن ۾
هوءَ، ڄڻ رنگ محل آ ڪنهن جي پريت ڀريل سپنن ۾
هوءَ، ڄڻ مايوسيءَ جي ڪَتبي ڀٽ واري جي وائي
هوءَ، ڄڻ پن ڇڻ جي موسم ۾ ٽاري بلڪل سائي
هوءَ، ڄڻ ننڊن در تي خوابن جو ڪو وڻندڙ کڙڪو
هوءَ، ڄڻ ڪُهندڙ ويرانيءَ ۾ ڄاتل ڪو ئي ٻَڙهڪو
هوءَ، ڄڻ ڪارونجهر چوٽيءَ تي وڄ جو وَرّ، وراڪو
هوءَ، ڄڻ موهن دڙّي اندر يُگ يُگ جو ڪو ڏاڪو
هوءَ، ڄڻ ڏک جي ميخاني ۾ سُک جي ڪا مڌ ماٽي
هوءَ، ڄڻ تنهائيءَ جي اس ۾ محفل جي ڪا ڪڪري
هوءَ، ڄڻ ڪيٽيءَ سمنڊ اتي ٻيڙي جي ڌَڄَ جون وَڙڪون
هوءَ، ڄڻ چُوڙيو جبل مٿي ڪڻ ڪڻ ڪڻ وَرسن بوندون
هوءَ، ڄڻ ڪارين ڪڪرين وچ ۾ چوڏهينءَ جي چانڊوڪي
هوءَ، ڄڻ دل جي دنيا ۾ دل جي سپنن جي موکِي
هوءَ، ڄڻ ڍاٽيءَ جي چانگن لئه ڍَٽَ جو سرکنڊ، چندن
هوءَ، ڄڻ مومل جي مرڪن لئه ڪاڪ محل جو درپن
هوءَ، ڄڻ گهگههّ اونڌاهيءَ ۾ اوکن سان ووڙيل ڏيئڙو
هوءَ، ڄڻ پڃري مان اڏريل پهريون پهريون پنڇيئڙو
هوءَ، ڄڻ ڪينجهر ڪڙ تي گندريءَ لئه گل، گل جو پاڻي
هوءَ، ڄڻ ڇيرن ڇن ڇن ڇن، ڇم ڇم ڇم تُند وراڻي