هڪ نظم ڏٺو مون ميلي ۾ ــــــ
تنها، تنها، ڄڻ مندر هو
چُوڙيو ٽڪريءَ جي ڇاتيءَ تي!
ڄڻ گوپين ڌاران ڪشنا هو
ڄڻ مومل ڌاران ڍَٽّ طرف
رڙهندو، ڪڙهندو ڪو راڻو هو
ڪو ڳاڻو هو جو لوڪ ڇڏي
رڻ جي ڀاڪر ۾ ڀٽڪيو ٿي
تن گهايل ٿر جي روجهه جِيان
چپڙن ۾ رُڃّ، رڙيون، راڙا
نيڻن ۾ ڄَرّ، ڄراٽ، ڄڀي
هر سٽ ۾ ويڙهون ۽ ڪاهون
هر سٽ ۾ درد ڀريل دانهون
هر سٽ ۾ ٻيجل تند هئي
هر سٽ ۾ ڏياچ به اَرتو هو
جنءَ جيئن وراڻي ٿي آئي
تنءَ تيئن متو ٿي جهڙ منڊل
پو وڄ وڄ جا سرڙاٽ هيا
پو پورب، پڇم پاڻي هو
پو ميلو صرف ڪهاڻي هو
بس نظم هيو جو چوڏس هو
باقي جو هو، آکاڻي هو