مان ڪنهن کي ڳوليان ٿو
ڀانيان ٿو، ورهيه وهامي ويا آهن جو توکي خط نه لکيو اٿم. مون کي خبر آهي منهنجي ماءُ، ته مون گنهگار تي تون مهربان آهين. منهنجين ڪوتاهين کي درگذر ڪندي آهين. منهنجين خطائن کي بخشي ڇڏيندي آهين. مان اوڻائين سان ڀرپور آهيان، زندگيءَ جي رڻ ۾ رلندي مون سڀ ڪجهه وساري ڇڏيو آهي. مون سمورا رشتا ناتا ٽوڙي ڇڏيا آهن. سڄي ڏينهن کان غافل ٿي ويو آهيان. فقط تنهنجي پيار جي احساس کان غافل نه ٿيو آهيان.
سوچيو هيم، هن سال سمورا ٻنڌڻ ٽوڙي، پابندين ۽ مجبورين جون سرحدون اورانگهي، ڏورانهين ڏيهه جو سفر ڪندس ۽ عيد جي ڏينهن تنهنجن مقدس قدمن تي اچي سيس نوائيندس. ڀلا سوچڻ سان به ڪڏهن ڏورانهين ڏيهه جا سفر طئي ٿيا آهن! مون کي سفر جي اجازت نه ملي آهي. مان توکان پري رهجي ويو آهيان. دل اداس آهي. ايندڙ عيد تي مان تنهنجن مقدس قدمن تي سيس نوائڻ جي سعادت حاصل ڪري نه سگهندس. حياتي بي مقصد ۽ بي معنيٰ ٿي پئي آهي.
ورهين کان دل ويران آهي. ڄڻ موهن جو دڙو آهي. وحشتن ۾ وڪوڙيل آهي، پر تنهن هوندي به سياحن لاءِ دلچسپيءَ جو مرڪز آهي. مون کان اڪثر پڇيو ويو آهي ته تون ڇا ٿو چاهين. توکي ڪنهن جي تلاش آهي. توکي ڪنهن جي جستجو آهي! مون وٽ انهن سوالن جو جواب نه آهي. انهن سوالن جو جواب تو وٽ آهي. تون ڄاڻين ٿي ته مان ڇا ٿو چاهيان. مون کي ڪنهن جي تلاش آهي. مون کي ڪنهن جي جستجو آهي. ياد ٿو پويم، هڪ دفعي منهنجي موجودگيءَ ۾ ڪنهن توکان پڇيو هو ته تنهنجو هيءُ پٽ ويڳاڻو، وياڪل ۽ وڃايل وڃايل ڇو لڳندو آهي؟ تڏهن تو وراڻيو هو، ”هن کي ڪجهه گهرجي، هن کي ڪنهن جي ڳولا آهي. ڪنهن جي تلاش آهي!“
پڇيو هئائون. ”هن کي ڪنهن جي ڳولا آهي؟“
تو وراڻيو هو، ”منهنجي پٽ ازل کان اڳ ڪنهن کي چاهيو هو، کيس ان جي تلاش آهي.“
پوءِ، ڪنهن پڇيو هو، ”ته پوءِ مٿس آوارگيءَ جو الزام ڇو آهي؟“
تو وراڻيو هو، ”خوابن کي عارضي تعبيرون ڏيڻ وارا آوارگيءَ جي الزام کان آجا ٿي نه سگهندا آهن. پر، مون کي خبر آهي. مان هن جي ماءُ آهيان. منهنجو پٽ آواره نه آهي.“
مان پنهنجي بچاءَ ۾ ڪجهه نه چوندو آهيان، منهنجي ماءُ. ان باري ۾ مان فقط تو سان ڳالهائي سگهندو آهيان. ٻيو ڪنهن سان نه ڳالهائيندو آهيان. اڄ اعتراف ٿو ڪريان ته مسلسل سفر جي باوجود مان پنهنجي منزل کان پري آهيان. زندگيءَ جو قافلو جڏهن حياتيءَ جي سانجهيءَ ۾ داخل ٿي رهيو آهي، تڏهن محسوس ڪريان ٿو ته تمنائن ۽ چاهتن جو خال اڄ به مفلس جي جهوليءَ وانگر خالي آهي. مون هڪ دفعي سنڌوءَ کي چيو هو ته ازل جي چاهتن جو شجر وڇوڙن ۾ وڌندو آهي ۽ وفائن جي مسافر لاءِ ڇانو ڏيندو آهي.
مون کي زندگيءَ جي خال جو ڏک نه آهي. محبت آزمائشن کي لبيڪ چوندي آهي.
في الحال موڪلايون ٿا، منهنجي ماءُ. تنهنجو.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ