ازل جو عشق
جنهن ڏينهن کان شبنم کي قتل ڪيو ويو آهي، سوين پوليس آفيسر، سي آءِ اي جا عملدار، اخبارن ۽ رسالن جا نمائندا، فوٽوگرافر ۽ تماشائي جاءِ واردات تي ايندا رهيا آهن، پر ڪنهن به هن شخص ڏانهن توجهه نه ڏني آهي. مان سمجهان ٿو، هو ڪنهن کي به نظر نه آيو آهي. هو ڪنهن ڪنسٽرڪشن ڪمپنيءَ جو مالڪ نه آهي. هو موٽرن جو واپاري نه آهي. هو ڪنهن بئنڪ جو وائيس پريزيڊنٽ نه آهي. هو لک پتي نه آهي. هو ڪروڙ پتي نه آهي. تنهن ڪري، ڪنهن به هن ڏانهن توجهه نه ڏني آهي. ملي ويندي اٿس، ته هڪ ويلو ماني کائي وٺندو آهي. ورنه پيٽ سان پٿر ٻڌي لکندو رهندو آهي. هو افسانا ۽ ناول لکندو آهي.
شبنم جي قتل ٿيڻ کان اڳ به، ورهين کان هو شبنم جي گهر ٻاهران فوٽ پاٿ تي اچي ويهندو هو. پپر جي ٿڙ کي ٽيڪ ڏيئي هو لکندو رهندو هو، لباس ۽ شڪل شبيهه مان هو شبنم کي اهميت جي قابل نظر نه آيو هو. ايندي ويندي، هوءَ مٿس اڏامندڙ نظر وجهي هلي ويندي هئي. لکپتين جي موجودگيءَ ۾، هو شبنم کي ڪک برابر نظر ايندو هو، ڀٽڪندڙ، ٿاٻا کائيندڙ هڪ شخص! جنهن کي هوءَ سڃاڻي نه سگهندي هئي.
هڪ دفعي شبنم هن وٽ بيهي رهي هئي. کانئس پڇيو هئائين، ”تون ڪير آهين؟“
”تون مون کي نه ٿي سڃاڻين!“ هن شبنم کان پڇيو هو.
”نه.“ شبنم چيو هو، ”مان توکي نه ٿي سڃاڻان.“
”مون ڏانهن غور سان ڏس، شبنم.“
شبنم هن ڏانهن غور سان ڏٺو هو، پر کيس سڃاڻي نه سگهي هئي.
هن ورائي پڇيو هو، ”تون مون کي نه ٿي سڃاڻين، شبنم!“
”نه.“ شبنم چيو هو، ”توکي اڳ ڪڏهن به نه ڏٺو اٿم.“
هو بيحد اُداس، وياڪل ۽ ويڳاڻو ٿي پيو هو. هن آسمان ڏانهن ڏسندي چيو هو، ”مان صدين کان تنهنجي گهر ٻاهران ويٺو آهيان، شبنم.“
”صدين کان!“ شبنم کي تعجب ٿيو هو.
”شايد ان کان به اڳ.“ هن چيو هو. ”مان ازل کان تنهنجي چائنٺ جو سوالي آهيان.“
شبنم کي هو ديوانو محسوس ٿيو هو. مرڪندي چيو هئائين، ”تون ايڏو وڏو ته نه آهين!“
”مان چاهتن جي تاريخ جو تسلسل آهيان. مان پوڙهو نه ٿيندو آهيان.“ هن چيو هو، ”مان تنهنجي واپسيءَ جو انتظار ڪندو آهيان.“
شبنم کلندي پڇيو هو، ”منهنجي واپسي!“
”ها، شبنم،“ هن چيو هو، ”مان تاريخ جي هر دؤر ۾ ان وقت جو انتظار ڪندو آهيان جڏهن تنهنجي چاندي جهڙي جسم ۾ لکپتين لاءِ ڪشش نه هوندي. جڏهن تنهنجي شباب جو سج هميشه لاءِ لهي ويندو. توکي پڇڻ وارو، توکي ڏسڻ وارو ڪونه هوندو. تڏهن مان پنهنجي محبت جا موتي تنهنجن قدمن تان قربان ڪري ڇڏيندس.“
شبنم کي هن جي ديوانگيءَ جي تصديق ٿيڻ لڳي. هن کانئس پڇيو هو، ”توکي منهنجي جسم ۽ جوانيءَ سان محبت نه آهي؟“
هن شبنم جي اکين ۾ نهاريندي چيو هو، ”هڪ محبت اهڙي به هوندي آهي، جنهن ۾ ڪابه لالچ، ڪابه طمع ۽ ڪوبه مطلب نه هوندو آهي.“
هو ازل کان انتظار ڪري رهيو آهي. هو ابد تائين انتظار ڪندو رهندو. شبنم تاريخ جي هر دؤر ۾، شباب ۾ شهيد ٿيندي رهي آهي. هوءَ شهيد ٿيڻ کان پوءِ ٻيهر موٽندي رهي آهي ۽ لکپتين جي حوس جو کاڄ ٿيندي رهي آهي ۽ ان محبت کان محروم رهي آهي جنهن ۾ ڪا لالچ، ڪا طمع ۽ ڪو مطلب نه هوندو آهي.