ڪھاڻيون

جيجل منهنجي ماءُ

ڪتاب ”جيجل منهنجي ماءُ“ نامياري ليکڪ، ڪهاڻيڪار ۽ دانشور امر جليل صاحب جو لکيل آهي. امر جليل صاحب سنڌ کي پنهنجي امڙ ڪوٺي، ان سان سلهاڙيل پنهنجن جذبن جو اظهار پنهنجي منفرد ۽ يگاني انداز ۾ ڪري ٿو.

امر جليل لکي ٿو :

” منهنجي امان،
مان زندگيءَ جي رڻ ۾ رڃ پٺيان ڊوڙندي جڏهن ٿڪجي پوندو آهيان، تڏهن توکي ياد ڪندو آهيان، توکي خط لکي، اندر جو حال اوريندو آهيان. مڃان ٿو، منهنجي اها روش خود غرضيءَ تي ٻڌل آهي. پر تون منهنجي ماءُ آهين. تو منهنجون خطائون هميشه بخشي ڇڏيون آهن. پڪ اٿم، منهنجي ارڏائيءَ کي تون درگذر ڪري ڇڏيندينءَ. مان تنهنجين دعائن جو طلبگار آهيان.“
  • 4.5/5.0
  • 5964
  • 1830
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • امر جليل
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جيجل منهنجي ماءُ

وجينتي مالا ۽ مان

هن مون کي چيو. ”ڪجهه ماڻهن جو خيال آهي، ته مان وجينتي مالا جهڙي آهيان.“
ان کان اڳ جو اوهان کي اهو ٻڌايان ته مون کيس ڪهڙو جواب ڏنو، مان نوجوان نسل• کي وجينتي مالا بابت ڪجهه ٻڌائڻ ضروري سمجهان ٿو.
اڄوڪي نوجوان نسل کي خبر هجي ته، اسين جڏهن نوجوان نسل هئاسين، تڏهن وجينتي مالا فلمن جي مشهور هيروئن هوندي هئي ۽ پنهنجي حسن سان ماڻهن جا گهر تباهه ڪندي هئي. انهن ڏينهن ۾ اقوام متحده طرفان اشتراڪي ۽ سرمائيدار ملڪن وچ ۾ جنگ نه ڪرڻ واري معاهدي بابت جڏهن ڪوششون هليون هيون، تڏهن انهن ڪوششن ۾ وجينتي مالا کي ٽئين فريق جي حيثيت ۾ شامل ڪرڻ جي رٿ ميمبرن آڏو رکي ويئي هئي. مطلب ته هڻ کڻ هئي وجينتي مالا! اصل ڪونڌر ڪهندي هئي. اک اهڙي هئس، جو هڪ دفعي ڪنهن ڏانهن ڏسي، ته جيڪر مسڪين کي سڌ ٻڌ کان وانجهي وجهي!
هن مون کي چيو، ”ڪجهه ماڻهن جو خيال آهي، ته مان وجينتي مالا جهڙي آهيان.“
مبارڪ ڏيندي کانئس پڇيم، ”بمبئيءَ ڪڏهن ٿي وڃين؟“
اچرج ۾ پئجي ويئي. پڇيائين، ”مان بمبئي وڃي ڇا ڪنديس؟“
”جيڪي وجينتي مالا ڪندي آهي.“ چيم، ”ڪجهه ماڻهن جو خيال آهي ته تون وجينتي مالا جهڙي آهين. تنهن ڪري توکي هر اهو ڪم ڪرڻ گهرجي، جيڪو ڪم وجينتي مالا ڪندي آهي.“
”وڏو ڪو بيشرم آهين!“ چيائين، ”مون کي اداڪاريءَ جي ترغيب ٿو ڏئين!“
”اهي بيشرم ناهن جيڪي توکي وجينتي مالا ٿا سڏين؟“
”مان ڀلا وجينتي مالا جهڙي ناهيان ڇا؟“
”نه“
”ڇو؟“
”ڇو جو مان دليپ ڪمار جهڙو ناهيان.“
سنڌ جي نوجوان نسل کي خبر هجي، ته اسين جڏهن سنڌ جو نئون نسل هئاسين، تڏهن دليپ ڪمار نالي هڪ شخص فلمن جو مشهور هيرو هوندو هو. دليپ ڪمار هوبهو ماڻهن جهڙو ماڻهو هوندو هو، بلڪه ماڻهو هوندو هو. اڄڪلهه جي اداڪارن وانگر گينڊو نه هوندو هو. ڌيرج سان مڪالما ڳالهائيندو هو. ڳالهائڻ ۾ شائستگي هوندي هئس. سندس ڳالهائڻ تي ڪڏهن به سلاجيت وڪڻڻ واري جو گمان نه ٿيندو هو.
اسين پاڻ ۾ ڳالهائيندا هئاسين. ائين ئي بيڪار، بيسود ۽ بيمقصد. اسان جي ڳالهين جي نه ابتدا هوندي هئي، ۽ نه انتها، ڪڏهن ڪڏهن وڙهي پوندا هئاسين، ۽ پوءِ ٻه ــ ٽي ڏينهن پاڻ ۾ نه ڳالهائيندا هئاسين. رٺل رٺل رهندا هئاسين.
”تون برابر دليپ ڪمار جهڙو ناهين.“ هن چيو، ”پر، ڪجهه ماڻهن جو خيال آهي ته مان وجينتي مالا جهڙي آهيان.“
مون هن جي ڪارين ڪجلين اکين ۾ ڏٺو. اتي مون کانسواءِ ٻيو ڪوبه نه هو. اهو منهنجو پنهنجو هن جي پتلين ۾ عڪس هو. مون چيو، ”مون کي وجينتي مالا وڻندي آهي، ڇو جو هوءَ تو جهڙي آهي.“
اهي انهن ڏينهن جون ڳالهيون آهن، جڏهن هوءَ ۽ مان سنڌ جو نوجوان نسل هئاسين. اڄ، جڏهن مان هي ڳالهيون لکي رهيو آهيان تڏهن هوءَ پنهنجي گهر، پنهنجي مڙس سان خوش آهي ۽ ستن ٻارن جي ماءُ آهي، ۽ فيملي پلاننگ کاتي جو ٻيڙو ٻوڙي رهي آهي. شڪل وجينتي مالا جي ماءُ جهڙي ٿي ويئي اٿس.