ڳجهه جي ڳالهه
ڪاني ڪرامتن جي صاحب کيس خوب سمجهايو ته، ٻچا، ان ضد تان لهي وڃ.
اهو شخص ضد تان نه لٿو، ڪاني ڪرامتن جي صاحب آڏو ٻاڏائيندو رهيو، ”مون کي پنهنجي فيض مان هڪ جوڙي باطني ڪنن جي عطا ڪر، ته جيئن مان ٻين جي دلين جون ڳالهيون ٻڌي سگهان.“
ڪاني ڪرامتن جو صاحب بيزار ٿيو. سوالي کي پنهنجي گنج مان هڪ جوڙي باطني ڪنن جي ڏيئي ڇڏيائين. سوالي ڏاڍو خوش ٿيو. خوشيءَ وچان جهمر هڻڻ لڳو، پوءِ هن نائون دفعو شادي ڪرڻ جو فيصلو ڪيو.
ان شخص جي عمر اسي سال هئي. هن کي ٽي زالون جيئريون جاڳنديون ويٺيون هيون. پنج زالون راهه رباني وٺي چڪيون هيون. هن، تنهن ڪري چئن زالن جو انگ پورو ڪرڻ لاءِ نائون دفعو شادي ڪرڻ جو پڪو فيصلو ڪيو، ۽ پوءِ، هن شادي ڪري ڇڏي ــ هڪ ارڙهن سالن جي ننڍي نيٽي نينگريءَ سان!
شاديءَ رات هن ڏاڙهي، مڇن ۽ مٿي جي کٿل وارن کي خظاب سان ڪارو ڀنور ڪري ڇڏيو. هڪڙي چيني دندان ساز کان ڏندن جي ٻٽهي وجهائي آيو. پنهنجن پٽن، پوٽن پر پوٽن ۽ ڏوهٽن جي موجودگيءَ ۾ اهڙو تيار ٿيو، ڄڻ زندگيءَ ۾ پهريون دفعو شادي ڪري رهيو هو.
نڪاح ٿي ويو. رسم رواج ۽ ساٺ سنوڻ به پورا ٿي ويا ۽ پوءِ اها مردن واري گهڙي آئي، جڏهن اسي سالن جو پوڙهو، پنهنجي ارڙهن سالن جي ڪنوار جي ڪمري ۾ داخل ٿيو.
ڪنوار ڪنڌ جهڪائي ويٺي هئي.
پوڙهي گهوٽ پنهنجي باطني ڪنن سان ڪنوار جي اندر جو آواز ٻڌي ورتو، ”اچي ويو مئو پوڙهو ٻڪر.“
پوڙهي کان ڇرڪ نڪري ويو.
هن ٻيهر پنهنجن باطني ڪنن سان ٻڌو، ”مئي کي شرم به نٿو اچي! مون کان وڏي عمر جون ڌيئرون اٿس. مون جيتريون پوٽيون ۽ ڏوهٽيون اٿس. پر موئي مردود کي ڪوبه حياءُ ڪونهي. ٺهي، ٺڪي گهوٽ ٿي مون وٽ آيو آهي مردود.“
پوڙهو توائي ٿي ويو.
پوءِ هن ٻيهر ڪنوار جي اندر جو آواز ٻڌو، ”مئو طرحين طرحين جي بيمارين ۾ ورتل آهي. ڪجهه ڏينهن کان پوءِ مري ويندو ۽ مون کي جواني ۾ ڏوهاڳڻ ڪري ويندو.“
پوڙهي جون وايون بتال ٿي ويون. پنهنجي باطني ڪنن سان ٻڌائين، ”جمال، مون کي بيوفا نه سمجهجانءِ. هيءُ پوڙهو ٻڪر فقط منهنجو جسم حاصل ڪري سگهيو آهي، منهنجو روح تنهنجو آهي. منهنجا خواب تنهنجا آهن. منهنجي ذهن جي هڪ هڪ ساعت تنهنجي آهي.“
پوڙهو باطني ڪنن سان وڌيڪ ڪجهه ٻڌي نه سگهيو. بي پناهه غيرت ۾ اچي ويو. هن ڪهاڙي کڻي، ڪنڌ جهڪايل ۽ خاموش ويٺل ننڍي نيٽي ڪنوار جو ڪنڌ لاهي ڇڏيو. خدا جي خلق کي فخر سان ٻڌايائين ته ڪاري هئي.