سنڌو
اڄ مون کي سنڌوءَ جو ڪراچيءَ مان لکيل خط مليو آهي. سندس خط ڏسي مون کي تعجب ٿيو آهي، ورهين کان پوءِ سندس خط ڏسي اکين کي اعتبار نه آيو، پر دل شاهدي ڏني ته نيري لفافي ۾ پوسٽ ڪيل ۽ نيري ڪاغذ تي لکيل اهو خط سنڌوءَ جو ئي هوندو. مون تنهنجي حڪم جي پيروي ڪندي ڪڏهن ڪڏهن سنڌوءَ کي خط لکيو آهي. هوءَ منهنجن خطن جو جواب نه ڏيندي آهي، اتفاق سان، تقدير جي سرحدن کي اورانگهي هوءَ جڏهن به مون سان ملندي آهي، منهنجن خطن جو ذڪر ڪندي آهي. مون کانئس اڄ تائين اهو نه پڇيو آهي ته هوءَ منهنجن خطن جو جواب ڇونه ڏيندي آهي. منهنجي اَڻ مَئي پيار لاءِ ايترو ڪافي آهي جو هوءَ منهنجا خط هئين سان هنڊائيندي آهي ۽ پوءِ جڏهن به زندگيءَ جي رڻ ۾ اوچتو ملي ويندي آهي، تڏهن منهنجي هرهڪ خط جي هڪ هڪ سٽ جو ذڪر ڪندي آهي.
هڪ دفعي سنڌوءَ مون کان پڇيو هو، ”تون ناستڪ ڇو آهين؟“
تڏهن چيو هوم، ”ڪير ٿو چوي ته مان ناستڪ آهيان.“
سنڌوءَ چيو هو، ”سمورو جڳ ٿو چوي ته تون ناستڪ آهين.“
”جڳ کي ڇڏ،“ مون سنڌوءَ کان پڇيو هو، ”تنهنجو ڪهڙو رايو آهي؟“
سنڌوءَ وراڻيو هو، ”مان سمجهان ٿي تون ناستڪ آهين.“
”نه سنڌو، مان ناستڪ نه آهيان“ چيو هوم، ”مون توسان محبت ڪئي آهي ۽ منهنجي محبت عبادت آهي.“
سنڌو عظيم آهي، بلند آهي، بهادر آهي. اهو منهنجو ايمان آهي. پر، هن دفعي سندس خط ۾ مون کيس ڊنل، هيسايل ۽ پريشان محسوس ڪيو آهي. هوءَ رت، باهه ۽ موت جي شهر ڪراچيءَ کان بيزار ٿي ويئي آهي. اهو شهر جنهن جي گهٽي گهٽي اسان گڏجي گهمي آهي، تنهن شهر ۾ اڄ سنڌو پاڻ کي اوپري محسوس ڪري رهي آهي. اهو شهر جنهن اسان جي محبت کي مکڙيءَ مان ٽڙي گل ٿيندي ڏٺو آهي، تنهن شهر ۾ سنڌو پاڻ کي غير محفوظ محسوس ڪري رهي آهي. سنڌو جي ان قسم جي ڪيفيت سبب مان فڪرمند ٿي پيو آهيان، منهنجي ماءُ! مون کي تنهنجي آٿت جي ضرورت آهي. سنڌوءَ کي تنهنجي آٿت جي ضرورت آهي.
مون کي ٻڌاءِ منهنجي ماءُ ته مان سنڌوءَ کي ڪيئن يقين ڏياريان ته ڪراچي اسان جي محبت جو شهر آهي. ڪراچي اسان جي اڻميي پيار جو اَمين آهي. ان شهر تاريخ جي هر دور ۾ اسان جي محبت کي آزمائش جي سوريءَ تي لٽڪندي ڏٺو آهي. اسين محبت جا امين آهيون. اسين نفرتن جو واپار ڪري نه سگهنداسين. اسين محبتن جي شهر کي باهه، بارود ۽ موت جو شهر ٿيڻ نه ڏينداسين.
سنڌو منهنجي ڳالهه شايد نه به مڃي. هوءَ تو سان ضرور ملڻ ايندي. تون کيس منهنجي طرفان تلقين ڪجانءِ ته هوءَ ڪراچيءَ جي گهٽيءَ گهٽيءَ ۾ ڳاٽ اوچو ڪري هلي، ڇو جو ڪراچيءَ جي گهٽي گهٽي اسان جي محبت جي، اسان جي پيار جي شاهد آهي. محبت ڪرڻ وارا باهه ۽ بارود سان روح نه ريجهائيندا آهن. هوءَ تنهنجي ڳالهه نه ٽاريندي آهي.
اڄوڪي خط ۾ مون کي چيني جي باري ۾ به ڪجهه لکڻو هو، پر سمورو خط سنڌوءَ جي ذڪر سان ٽمٽار ٿي ويو آهي. چيني جي باري ۾ تون فڪرمند نه ٿيندي ڪر، چينو ڏاڍو چالاڪ ٿي پيو آهي. سياست کي سمجهڻ لڳو آهي.
في الحال موڪلايون ٿا منهنجي ماءُ.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ