ڪھاڻيون

جيجل منهنجي ماءُ

ڪتاب ”جيجل منهنجي ماءُ“ نامياري ليکڪ، ڪهاڻيڪار ۽ دانشور امر جليل صاحب جو لکيل آهي. امر جليل صاحب سنڌ کي پنهنجي امڙ ڪوٺي، ان سان سلهاڙيل پنهنجن جذبن جو اظهار پنهنجي منفرد ۽ يگاني انداز ۾ ڪري ٿو.

امر جليل لکي ٿو :

” منهنجي امان،
مان زندگيءَ جي رڻ ۾ رڃ پٺيان ڊوڙندي جڏهن ٿڪجي پوندو آهيان، تڏهن توکي ياد ڪندو آهيان، توکي خط لکي، اندر جو حال اوريندو آهيان. مڃان ٿو، منهنجي اها روش خود غرضيءَ تي ٻڌل آهي. پر تون منهنجي ماءُ آهين. تو منهنجون خطائون هميشه بخشي ڇڏيون آهن. پڪ اٿم، منهنجي ارڏائيءَ کي تون درگذر ڪري ڇڏيندينءَ. مان تنهنجين دعائن جو طلبگار آهيان.“
  • 4.5/5.0
  • 5964
  • 1830
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • امر جليل
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جيجل منهنجي ماءُ

ڊڄو ان ڏينهن کان

هن اسان ڏانهن اشارو ڪندي چيو، ”توهين ٻئي وڏا بدمعاش آهيو.“
ڦندڻ وراڻيو، ”اسين ايڏي وڏي اعزاز جي لائق ناهيون، سائين.“
”مان توهان ٻنهي کي چڱي طرح سڃاڻان.“ هن چيو، ”توهين ٻئي ڦڏيباز آهيو.“
”سائين، اوهان کي پڪ غلط فهمي ٿي آهي. مان عامل ڪامل صحافي ڦندڻ آهيان.“ پوءِ مون ڏانهن اشارو ڪندي ڦندڻ چيو، ”۽ هيءُ آواره گرد آهي. سڄو ڏينهن، سڄي رات رستن تي ڌڪا کائيندو آهي، راشن بچائيندو آهي، ۽ پوءِ هٿ ٺوڪيون ڳالهيون لکندو آهي.“
هن ڪرڙي اک سان اسان ٻنهي ڏانهن ڏٺو. ڪجهه دير کان پوءِ چيائين، ”مان توهان ٻنهي کي ڏسي رهندس.“
ڦندڻ پڇيس، ”ڇو، هينئر اسين اوهان کي ڏسڻ ۾ نٿا اچون ڇا؟“
”ڳالهه ٻڌو، پر ڪن کولي ٻڌو.“ هن چيو، ”اوهين ٻئي پنهنجو رويو سڌاريو، نه ته مان توهان ٻنهي کي وڏي نقصان ۾ وجهي ڇڏيندس.“
”منهنجا ڪارخانا هلندا آهن، اُهي بند نه ڪرائجو.“ ڦندڻ مون ڏانهن اشارو ڪندي چيو، ”۽ هن ڪنگلي جا جهاز هلندا آهن. اُهي ضبط نه ڪرائجو.“
”مون کي معمولي ماڻهو ٿا سمجهو!“ هن اکيون ڦوٽاريندي چيو، ”پر منهنجي ڏيٺ ويٺ معمولي ماڻهن سان ناهي. مان توهان ٻنهي جا ترا ڪڍي ڇڏيندس.“
مون ڦندڻ کي ڪن ۾ چيو، ”ماڻهو جا ڀل ته سڀ ڪجهه نڪرن، پر ترا نڪرڻ نه گهرجن.“
ڦندڻ سڙٻاٽن ۾ پڇيو، ”پوءِ ڇا ڪرڻ گهرجي؟“
آهستگيءَ سان چيم، ”هن کان پڇڻ گهرجي ته پاڻ ڪهڙي هستي آهي، ۽ اسان کان ڪهڙي شڪايت اٿس؟“
ڦندڻ هن کان پڇيو، ”سائين، اوهين ڪير آهيو، ۽ اسان ٻنهي کان ڪهڙي سبب ناراض آهيو؟“
”مان ڪير آهيان! يعني ڪه مان ڪير آهيان؟“ هن جڪ کائيندي چيو، ”اتي ئي توهان جي بدمعاشي ظاهر ٿي پيئي آهي. مون کان پڇو ٿا ته مان ڪير آهيان!“
اسان ٻئي ڊڄي وياسين.
مون ڦندڻ کي چيو، ”هيءُ پاڻ ڪو وڏو ماڻهو آهي يا عنقريب وڏو ماڻهو ٿيڻ وارو آهي. يا ڪنهن وڏي ماڻهوءَ جو چمچو آهي.“
”تون وري ڪن ٿو ڀرينس ڇا؟“ هن هڪدم ڇڙٻ ڏيندي مون کان پڇيو.
چيم، ”نه سائين. ڦندڻ جي ڪن ۾ مر ڀريل آهي، تنهن ڪري سندس ڪن ۾ ٻيو ڪجهه ڀري نه ٿو سگهجي.“
ڦندڻ پڇيس، ”سائين، اوهين جيئندا قبلا، اسان بدبختن کان ڪهڙي سبب ناراض آهيو؟“
”ڪهڙي سبب ناراض آهيان!“ هن ڪاوڙ وچان چيو، ”مون اوهان کي پنهنجي جوانيءَ جو فوٽو ڏياري موڪليو هو، ۽ چوايو هو، ته منهنجي بيان سان گڏ هميشه منهنجي جوانيءَ وارو فوٽو شايع ڪندا ڪريو، پر اوهان ٻنهي منهنجي حڪم جي خلاف ورزي ڪئي آهي، ۽ منهنجو موجوده، يعني پوڙهي وهيءَ وارو فوٽو شايع ڪيو آهي.“
ڦندڻ ڪبندي ڪبندي پڇيس، ”اوهان ڪهڙي سلسلي ۾ بيان ڏنو هو، سائين؟“
”ڪتن ۽ رڇن واري ويڙهه ۾ مون رڇن جي طرفان بيان ڏنو هو.“ هن چيو، ”مون کي رڇن جي حمايت حاصل آهي، ۽ مان ايندڙ چونڊن ۾ رڇن جي سپورٽ تي بيهندس. ۽ منهن جو انتخابي نشان رڇ هوندو. توهين ٻئي ڊڄو ان ڏينهن کان، جڏهن مان چونڊن ۾ ڪامياب ٿيندس، ۽ توهان ٻنهي کان بدلو وٺندس.“