سائين چور کي سڱ ٿيندا آهن؟
”تو ٺيڪ ٻڌو آهي، مٺا.“
”چين ۾ چوريون نه ٿينديون آهن ته پوءِ چين جا چور ڇا ڪندا آهن؟“
”الاءِ، مون کي خبر ڪونهي.“
”ته ڇا، چين ۾ تنهنجي ڪنهن چور سان ملاقات نه ٿي ڇا؟“
”مان سرڪاري مهمان هوس. ثقافتي وفد جي ميمبر هوس. منهنجي چين جي ڪنهن چور سان ملاقات ڪيئن ٿئي ها!“
”ڪمال آهي يار! اسان وٽ پاڪستان ۾ جڏهن به ڪو ٻاهران مهمان ايندو آهي، تڏهن چور ڪنهن نه ڪنهن بهاني هن سان ملاقات ڪري وٺندا آهن!“
”بدقسمتيءَ سان مون کي اهڙو موقعو نه مليو. مان سمجهان ٿو، چين ۾ چور ناهن.“
”ائين وري ڪيئن هوندو! چين ۾ چور ضرور هوندا، ۽ ويچارا لڪ ڇپ ۾ ڪسمپرسي ۽ غربت جي زندگي گذاريندا هوندا. اسان تي لازم آهي، ته اسين اهڙن مفلس چيني چورن جي مدد ڪريون.“
”ها، پاڪستان ۾ چورن لاءِ نهايت ئي سازگار ماحول آهي.“
”چين ۾ رشوت خوري به ناهي.“
”ته ڇا اتان جي سرڪاري عملدارن کي بنگلا ٺاهرائڻ، موٽرون وٺڻ، پارٽيون ڏيڻ، ۽ بينڪ بيلنس وڌائڻ جو شوق ناهي ڇا؟“
”مون کي خبر ڪونهي. مون کي فقط ايتري خبر آهي، ته چين ۾ رشوت خوري ڪونهي.“
”خير، رشوت خوري نه هوندي، پر رشوت خور ضرور هوندا. اسان تي لازم آهي، ته اسين پنهنجن مسڪين، ۽ بيروزگار چيني رشوت خور ڀائرن کي چين مان ڳولي هٿ ڪريون، ۽ پوءِ کين پاڪستان وٺي اچون. دنيا جي ڪنهن به ملڪ ۾ ڪو رشوت خور ايڏو سکيو ستابو نه هوندو، جيترو پاڪستان ۾ آهي.“
”چين ۾ نائيٽ ڪلبون به ناهن.“
”وڏا ڪي بدنصيب آهن. ڪراچيءَ کان ڪوهه مريءَ تائين اسان جون نائيٽ ڪلبون، شراب خانا، جوا جون ٽڪريون، ۽ ريس ڪورس، اسان جي چيني ڀائرن لاءِ حاضر آهن. ڇا تو کين پاڪستان اچڻ جي دعوت نه ڏني؟“
”نه يار.“
”ڇو؟“
”موقعو ئي نه مليو.“
”سڙٻاٽن ۾ ئي ڪنهن کي عياشيءَ جي دعوت ڏيئي ڇڏين ها.“
”چين ۾ مون کي به سڙٻاٽن ۾ شڪي نموني ڳالهائيندي نه ڏٺو.“