سوداءُ
ورهيه ٿي ويا آهن جو توکي خط نه لکيو اٿم. اڄ دل اڌمو کاڌو ته خط لکڻ ويهي رهيو آهيان. مون کي پنهنجي نالائقيءَ کان انڪار نه آهي. ذهن جي وارياسي ۾ سرگردان رهڻ سبب مان بدحواس ٿي ويو آهيان. مان خوابن جو سوداگر آهيان. مون وٽ تعبيرون نه آهن. سپنن ۾ تنهنجن پيرن جي پڻيءَ جو مٿي تي محراب ٺاهيندو آهيان. سجاڳ ٿيندو آهيان ته پاڻ کي هيڪلائين جي ڪوٽ ۾ قابو ڏسندو آهيان. اتي تون نه هوندي آهين. اتي سنڌو نه هوندي آهي. اتي مان هوندو آهيان، ۽ منهنجا سوداءَ هوندا آهن.
دوستن جي چوڻ تي مان هڪ ماهر نفسيات (Psychiatrist) سان مليو هوس. مون هن کي چيو هو ته مان پنهنجي مسئلن کان آگاهه آهيان. مان پنهنجن مونجهارن کان واقف آهيان، تنهن ڪري منهنجو علاج تو وٽ نه آهي. منهنجو علاج ڪنهن وٽ به نه آهي. منهنجو علاج جنهن وٽ آهي، تنهن کان مان پري آهيان. پري ٿي ويو آهيان.
هن مون کي صبر سان ٻڌو. ناراض نه ٿيو. سگريٽ دکائي هن غور سان مون ڏانهن ڏٺو ۽ پڇيو، ”ڇا توکي هن سان محبت آهي؟“
مون چيو، ”اها محبت جيڪا اظهار جي محتاج هجي، سا محبت جر جي ڦوٽي مثل هوندي آهي. مون ڪڏهن به اظهار نه ڪيو آهي. پر تنهن هوندي به ماڻهن هن لاءِ منهنجي محبت کي محسوس ڪيو آهي.“
ان کان پوءِ ڊاڪٽر مون سان هيڪلائيءَ جي باري ۾ ڳالهايو. چيائين، ”دوستن سان اٿندو ويهندو ڪر. هيڪلائي دور ٿي ويندءِ.“
ڊاڪٽر جي صلاح مون کي عجب لڳي. مون ڊاڪٽر کي چيو، ”هيڪلائي جو احساس سان تعلق هوندو آهي. مخصوص ذهني ڪيفيت جو نالو اڪيلائي آهي. مان ماڻهن جي ميڙ ۾ به پاڻ کي اڪيلو محسوس ڪندو آهيان.“
ڊاڪٽر عاليشان شخص هو. مان ئي لا علاج هوس.
جيجل هينئر مان هيڪلائين سان ايتري قدر ته هري ويو آهيان جو پنهنجي پاڇي کي به اوپرو ڀائيندو آهيان. مان پنهنجين اڪيلائين کي تنهنجي تصور سان آباد ڪندو آهيان. ذهن جي تاريڪ راهن ۾ تنهنجيءَ ياد جون مشعلون ٻاريندو آهيان. دل جي وحشتڪدي کي تنهنجيءَ شفقت، پيار ۽ ممتا جي موتئي ۽ رابيل سان معطر ڪندو آهيان. مون کي پنهنجيون اڪيلايون عزيز آهن. انهن اڪيلائين جي محابي مون کي تون ملندي آهين. مون کي سنڌو ملندي آهي.
گذريل هفتي جهانگير ڪوٺاري پريڊ وٽ سنڌو مون کي ملي هئي. هوءَ اڳ کان عظيم نظر آئي هئي. اسين ٻئي پٿر جي ڏاڪڻ تي ويهي رهيا هئاسين. اُفق ڏانهن ڏسندي مون سنڌوءَ کي چيو هو، ”تون ۽ مان افق جي ٻئي پار ملنداسين.“
اُفق جي ٻئي پار ملڻ جي باوجود ڌرتي ۽ آسمان هڪ ٻئي کان جدا هئا.
۽ پوءِ واريءَ جي دڙن تي قدمن جا عارضي نشان ڇڏيندي، مون هيٺ جهڪي واريءَ سان مٺ ڀري ورتي. واري منهنجين آڱرين مان سرڪڻ لڳي. مون سنڌوءَ کي چيو، ”مان واريءَ جي مٺ آهيان، تنهنجي محبت ۾ ختم ٿي رهيو آهيان.“
منهنجي محبت گناهه ناهي، تنهن ڪري پنهنجن خطن ۾ پنهنجي محبت جي پٽار ڪري ويهندو آهيان.
في الحال موڪلايون ٿا، منهنجي ماءُ.
تنهنجو سودائي پٽ.