رحيم هنڱوري جهڙو ڏوهاري
سي ڪلاس جا قيدي هن متعلق پاڻ ۾ ڳالهائڻ لڳا.
”هو خطرناڪ ڏوهاري آهي ڇا؟“
”نه رڳو خطرناڪ، پر خوفناڪ به آهي.“
”توکي ڪيئن خبر پيئي؟“
”انڌو آهين! جيل ۾ ڀڄ ڊڪ ۽ وٺ وٺان نه پيو ڏسين!“
هڪڙي پوڙهي قيدي چيو، ”اهڙي وٺ وٺان هن جيل ۾ مون رحيم هنڱوري ڀيريءَ ڏٺي هئي.“
”ته ڇا، هو رحيم هنڱوري کان به وڏو ڏوهاري آهي؟“
”ڀانئجي ته ائين ئي ٿو.“
”گهڻا خون ڪيا اٿائين؟“
”پڪ سان ته ڪجهه چئي نٿو سگهجي. اچي، ته يار سان رهاڻيون ڪبيون.“
”رحيم هنڱوري ٻه سؤ خون ڪيا هئا. مان سمجهان ٿو، هن ٽي سؤ خون ڪيا آهن.“
”پڪ ڌاڙا به هنيا اٿائين؟“
”رڳو ڌاڙا! اڙي سلفي ڇاپ، ريل گاڏيون به ڪيرايون هوندائين.“
تڏهن ته اسان واري شاهي وارڊ ۾ پيا آڻينس.“
”برابر. خوني ۽ ڌاڙيل نه هجي ها، ته جيڪر سي ڪلاس ۾ نه آڻينس ها.“
”يار پوءِ ڳوٺن کي باهيون به پڪ ڏنيون هوندائين!“
”باهيون ڏيئي، ڀڄندڙن تي گوليون هلايون هوندائين.“
”ٻارڙن کي ڪهاڙين سان ڳڀا ڪيو هوندائين.“
”پر هو آهي ڪير؟“
”الاءِ“
”اسين سڀيئي هڪٻئي کي سڃاڻون، هڪ ٻئي جو نالو ۽ حد سڃاڻون. هيءُ نئون خوني ۽ ڌاڙيل ڪير آهي، جنهن کي اسين نه سڃاڻون!“
”هن کي مان سڃاڻان ٿو.“ هڪ پوڙهي قيديءَ چيو، ”هو سنڌي اديب آهي.“•