امڙ مان ٿڪجي پيو آهيان
مان زندگيءَ جي رڻ ۾ رڃ پٺيان ڊوڙندي جڏهن ٿڪجي پوندو آهيان، تڏهن توکي ياد ڪندو آهيان، توکي خط لکي، اندر جو حال اوريندو آهيان. مڃان ٿو، منهنجي اها روش خود غرضيءَ تي ٻڌل آهي. پر تون منهنجي ماءُ آهين. تو منهنجون خطائون هميشه بخشي ڇڏيون آهن. پڪ اٿم، منهنجي ارڏائيءَ کي تون درگذر ڪري ڇڏيندينءَ. مان تنهنجين دعائن جو طلبگار آهيان. مون ٻنهي جهانن جي ڪنهن به نعمت جي تمنا نه ڪئي آهي. جيڪڏهن ڪا تمنا ڪئي آهي ته اها تنهن جي خوشنوديءَ جي تمنا آهي.
تنهنجي ڪالهوڪي خط جو هڪ جملو مان سمجهي نه سگهيو آهيان. تو پنهنجي خط ۾ هڪ هنڌ لکيو آهي ته، ”ذهن جڏهن متضاد خيالن جي ڇڪتاڻ ۾ ٻرندڙ جبل وانگر جلڻ لڳندو آهي، تڏهن طويل ۽ ٿڪائيندڙ سفر باهه تي پاڻيءَ جي ڇنڊي جو ڪم ڏيندو آهي.“
مون تنهنجي جملي تي سموري رات سوچيو آهي. مان ڪنهن به نتيجي تي پهچي نه سگهيو آهيان. جنهن مهل ٽپالي تنهنجو خط ڏيئي ويو هو، تنهن مهل مان بيحد ٿڪل هوس. ان وقت مان ابدي ننڊ جي خواهش ڪري رهيو هوس.
سقراط جو ننڊ بابت رايو ذهن ۾ پڙاڏو ڪري رهيو هو، ته ننڊ موت جي ڀيڻ آهي.
تنهنجو خط پڙهي، مون موت ۽ ننڊ جي فلسفي تي سوچڻ ڇڏي ڏنو.
مان ڪجهه ڏينهن کان بيحد ٿڪائيندڙ سفر ۾ رهيو آهيان. اُداس، ويران ۽ خاموش رستن تي، گهاٽن وڻن هيٺان هلندو رهيو آهيان. حال جي اونده ۾ ماضيءَ جي روشنين کي ياد ڪندو رهيو آهيان. گذريل گهڙين جي هڪ هڪ پل تي پڇتائيندو رهيو آهيان. مان جنهن وقت به اندر ۾ ليئو پائي ڏسندو آهيان تڏهن پاڻ کي خطائن جي علامت محسوس ڪندو آهيان. مون اڄ تائين زندگيءَ ۾ جيڪي به فيصلا ڪيا آهن، سي غلط ڪيا آهن.
مون کي، تنهن ڪري منهنجي ماءُ، تنهنجي جملي سان اختلاف آهي، ته ٿڪائيندڙ سفر جلندڙ ذهن تي پاڻيءَ جي ڇنڊي جو ڪم ڏيندو آهي.
جهنگ جي باهه پاڻيءَ جي ڇنڊي سان ڀڙڪي اُٿندي آهي. ٿڪائيندڙ سفر منهنجين پريشانين ۾ اضافو ڪيو آهي.
في الحال موڪلايون ٿا، منهنجي ماءُ.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ.