ڪوتاهيءَ جو اعتراف
امان جو خط پڙهي مان ڇڄي پيو آهيان، سوچيان ٿو، امان کي خطن جو جواب ضرور ڏيندس، پر اهي خط لفافي ۾ وجهي پوسٽ نه ڪندس. مان کيس کليل خط لکندس. جيستائين ڪو ڏينهن مقرر ڪيان جنهن تي کيس جواب لکڻ لاءِ پاڻ کي پابند ڪريان، مان اڄ کيس جواب لکان ٿو.
جيجل منهنجي ماءُ.
تو پنهنجي ڪنهن خط ۾ لکيو هو، ته مون توکي خط جو جواب نه ڏيڻ جو قسم کاڌو آهي. مان توسان بحث ڪرڻ نه ٿو چاهيان. جيڪڏهن تون سمجهين ٿي، ته مون توکي خط نه لکڻ جو قسم کنيو آهي، ته پوءِ اڄ اُهو قسم ٽوڙيان ٿو. توکي خطن لکڻ جو سلسلو شروع ڪريان ٿو. مان ڪوشش ڪري هر آچر تي، هن ڪالم ۾ تنهنجي خطن جو جواب لکندس. ماڻهو چوندا آهن ته تون منهنجي مثالي ماءُ آهين. تو جهڙي ماءُ هڪ دؤر ۾ فقط هڪ دفعو ڌرتيءَ تي ايندي آهي. تنهن ڪري، مان ضروري سمجهان ٿو ته تنهنجي ۽ منهنجي وچ ۾ شروع ٿيندڙ خطن جو سلسلو راز ۾ نه رهي.
ٽيون ڏينهن سخت تنگيءَ سبب پراڻيون اخبارون ۽ رسالا رديءَ ۾ وڪڻندي، اخبارن جي ڊهه هيٺيان تنهنجا ڪيترائي اڻ کليل خط لڌا. لفافا بند هئا. مون تنهنجا اُهي خط نه پڙهيا هئا. اُهي خط کڻي مون اکين تي رکيا. ان وقت مون کي پنهنجي نالائقي ۽ لاپرواهيءَ تي شرمندگي محسوس ٿي هئي ۽ تنهنجي عظمت تي فخر.
امان، تنهنجن خطن ۾ لکيل ڪجهه ڳالهيون مون کي بنهه نه وڻنديون آهن. مان هتي، انهن سمورين ڳالهين جو ذڪر ڪرڻ فضول سمجهان ٿو. مان فقط هڪ ڳالهه جو ذڪر ڪندس. تنهنجي هر هڪ خط ۾ منهنجي لاءِ دعائون لکيل هونديون آهن. مون کي ياد آهي، ٻه ــ چار سال اڳ، جڏهن پاڻ پوئين دفعي مليا هئاسين، تڏهن مون توکي چيو هو ته پنهنجن خطن ۾ مون کي دعائون نه ڏيندي ڪر. تو منهنجي عرض کي پاڻيءَ تي ليڪو سمجهيو هو. اڄ تائين تو جيڪي خط مون کي لکيا آهن ۽ انهن خطن مان جيڪي خط مون کولي پڙهيا آهن، انهن ۾ دعائون ڏنل آهن.
تنهنجون دعائون مون کي هيڪلائيءَ جو احساس ڏيارينديون آهن. مان ڪجهه دير لاءِ پنهنجن ڪلهن تان پنهنجو صليب لاهي رکي ڇڏيندو آهيان. مان ڪجهه دير لاءِ هن ويري جڳ جي وارن کان ڊڄي ويندو آهيان، مون کي دعائون نه ڏيندي ڪر، منهنجي جيجل، منهنجي امڙ. تو هڪ دفعي ڪنهن کي چيو هو، ته، مون پنهنجو پٽ ڌرتيءَ کي ٻليدان ڪري ڏنو آهي. تنهنجو اهو جملو مون کي بيحد وڻيو هو. ان جملي کي مون سيني سان سانڍيو آهي. باقي، مون کي دعائون نه ڏيندي ڪر، منهنجي ماءُ چڱو، موڪلايون ٿا.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ.