مسئلو
انڪار ڪندي کانئس پڇيو هوم، ”ڇو، خير ته آهي نه؟“
ٿڌو ساهه کنيو هئائين. پوءِ چيو هئائين، ”سڀاڻي تنزانيه ۾ ماستري لاءِ انٽرويو آهي.“
”ڪو مائٽ مٽ انٽرويو پيو ڏيئي؟“
”نه.“
”ڪو دوست دڙو؟“
”نه“
”ته پوءِ؟“
هن ڪنڌ هيٺ ڪندي چيو، ”مان انٽرويو ڏيندس.“
”ماستري لاءِ!“ مان حيران ٿيس. چيم، ”پر، يار تون ته پروفيسر آهين. توکي ڪهڙيءَ کٽيءَ کنيو آهي جو تون ماستريءَ لاءِ انٽرويو پيو ڏئين، سا به ٻئي ڪنهن ملڪ ۾؟“
منهنجو سوال ٽاريندي چيائين، ”ته ان منسٽريءَ ۾ تنهنجو ڪوبه واقف ڪونهي؟“
مان هن ڏانهن ڏسندو رهيس. هن چيو، ”مون الجيريا لاءِ به انٽرويو ڏنو هو. ٻه چار مهينا اڳ. سفارش نه هئي. رهجي ويم.“
”ڪهڙي نوڪريءَ لاءِ؟“
”اسڪول ۾ پڙهائڻ لاءِ.“
”اسڪول ۾ پڙهائڻ عيب ڪونهي.“ چيو هيم، ”پر تون پروفيسر آهين. تون اسڪول ۾ پڙهائڻ واري نوڪري ڇو پيو ڳولين؟“
”پنهنجي ملڪ ۾ ته نه پيو ڳوليان!“ هن چيو، ”ڪنهن آفريڪي ملڪ ۾ ملي وڃي ته پاڻ کي نصيبن وارو سمجهندس.“
پڇيو مانس، ”ڏوڪڙن جي چڪر ۾ آهين؟“
هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏيائين.
”پنهنجي وطن جي رکيءَ سکيءَ تي راضي ناهين ڇا؟“
”اها ڳالهه ناهي.“
”موٽر وٺڻ جي چڪر ۾ آهين؟“
”نه.“
”بنگلو ٺاهرائڻ ٿو چاهين؟“
”نه، نه“
”گلم غاليچا، فرنيچر، ريفريجريٽر، ٽي وي وغيره وٺڻ ٿو چاهين؟“
”نه يار نه.“ هن وارن ۾ آڱريون ڦيرائيندي چيو، ”مون کي غلط پيو سمجهين.“
پڇيم، ”ته پوءِ ڇا جي لاءِ ٻاهرين ملڪ ۾ نوڪريءَ لاءِ پيو واجهائين؟“
”مان چئن جوان ڌيئرن جو پيءُ آهيان.“ هن جو آواز ٻڏڻ لڳو. چيائين، ”پروفيسري جي پگهار مان کين اٿاري نه سگهندس. ٻاهرين ڪنهن ملڪ ۾، جلاوطني ۾ نوڪري ڪري، فقط ايترا ڏوڪڙ ڪمائي موٽي ايندس جو عزت سان چئني ڌيئرن جي شادي ڪرائي سگهان.“