روانگي
چيائين، ”مان وڃان ٿو.“
مون کان ڇرڪ نڪري ويو، پڇيومانس، ”ايترو جلدي؟“
جواب ڏنائين، ”ها، هاڻي هتي نه رهبو. وڃبو.“
”وڃبو!“ مون ڏانهس ڏٺو. الاءِ ڇو مون کي بيحد اداس نظر آيو. چيم، ”هينئر ته اسان وٽ آيو آهين! هينئر ته هتي پهتو آهين! وري ايترو جلد موٽي پيو وڃين. ڇو؟“
ٿڌو ساهه کنيائين، منهنجي سوال جو جواب ڏنائين. چيائين، ”اياز جي هڪ وائيءَ جي هڪ سٽ مون کي دل تي تري آئي آهي.“
پڇيم، ”ڪهڙي؟“
اهڙو وياڪل ٿي ويو، ڄڻ سرءُ جي شام ۾ ڪنهن ٽاريءَ کان ٽٽل پن هو! پوءِ، جهلي جهلي اياز جي هڪ وائيءَ جي سٽ ورجايائين.
”ڀونءِ نه آئي ڀانءِ، الا مان اُڏري ويندو سانءِ.“
منهنجي هانوءَ ۾ هٿ پيو.
”تون اُڏري ويندين! تون هليو ويندين!“ مون سندس ڪلهي تي هٿ رکندي چيو، ”پنهنجن دوستن، سنگتين ساٿين کي ڇڏي هليو ويندين!“
”ها، اسان سفر جو سانباهو ڪري ڇڏيو آهي.“ پولار ڏانهن ڏسندي چيائين، ”پنڌ پراهون آهي. راهه اڻاگي آهي. منزل ڏور، ۽ من تنها آهي. تنهن ڪري سويل ڀريو سفر تي روانو ٿيبو.“
منهنجين اکين ۾ پاڻي تري آيو. پڇيو مانس، ”ڏکن واري ڏيهه ۾ دل نه لڳي اٿئي ڇا؟“
هن جواب نه ڏنو.
ماٺ ميٺ ۾ سفر تي رواني ٿي ويو.
عبدالحق عالماڻي، منهنجو دوست، منهنجو سنگتي، منهنجو ساٿي گذاري ويو. هو نه ترسيو، هو هليو ويو.
اڄ اياز جي هڪ گيت جا ڪجهه بند منهنجيءَ دل جي بيابان ۾ پڙلاءَ ڪري رهيا آهن.
”اڄ دور ويا، ڪلهه ڀرسان ها،
گهنگهور گهٽا ٿي ترسان ها،
مان سارا چارا ميٽيان ها،
مان بادل بڻجي برسان ها،
روئڻ سان رهن ها جي سپرين،
مان نيڻن نير نه روڪيان ها.“