مان تون سان ملڻ ايندس
اڄ جيتوڻيڪ آچر نه آهي، مان پنهنجي واعدي کان به اڳ توکي خط لکي رهيو آهيان. اڄ جڏهن هيءُ خط لکڻ ويٺو آهيان. تڏهن تون مون کي بيحد ياد آئي آهين. لاپرواهيءَ جي اوٽ وٺي مان اڄ تائين پاڻ کي فريب ڏيندو رهيو آهيان، ته مان توکي وساري ويٺو آهيان ۽ تون ڪڏهن به منهنجي تصور جي ڪائنات کي آباد ڪري نه سگهندئين! پر، هيءُ خط لکندي مان پنهنجي شڪست جو اعتراف ڪريان ٿو. مان توکي وساري نه سگهيو آهيان، امڙ، مان توکي وساري نه سگهندس. منهنجي ذهن تي تنهنجو راڄ آهي. مان تنهنجو غلام آهيان.
هن هفتي تو پنهنجي خط ۾ مون کي تلقين ڪئي هئي ته ڪيئن به ڪري دودي دلير جي عرس تي روپا ماڙي وڃان ۽ اُتان جي مٽيءَ جو مٿي کي تلڪ ڏيئي اچان.
امڙ، تنهنجي تلقين اکين تي پر، مان تنهنجي حڪم جي پيروي ڪري نه سگهيو آهيان. مان دودي دلير جي عرس تي روپا ماڙي وڃي نه سگهيو آهيان. مان ڪنهن ٻئي ڏينهن روپا ماڙي ويندس ۽ اُتان جي مٽيءَ جو پاڻ کي تلڪ ڏيئي ايندس. عرس لاءِ مون تي پابندي لڳل هئي.
دودي دلير جو عرس سومرن جي برادريءَ طرفان ملهائجي رهيو هو. تو به اخبارن ۾ پڙهيو هوندو ته دعوت ۾ خاص طرح سومرن کي اچڻ جي نينڍ ڏنل هئي. مان جيئن ته، نه سومرو آهيان ۽ نه سمون، نه قاضي آهيان ۽ نه ڪوري، تنهن ڪري روپا ماڙي وڃي نه سگهيو آهيان.
مون ڪالهه کان ور ور ڪري سنڌ جي تاريخ اُٿلائي آهي. ڪٿي به دودو ذات پات جي قيد ۾ قابو نظر نه آيو آهي. جوڌن جي ذات بهادري ۽ مذهب ملڪ هوندو آهي. دودي سنڌ جي عزت، آبرو ۽ عظمت لاءِ سر جو سودو ڪيو هو، دودو سنڌ ملڪ جي مٽيءَ لاءِ وڙهيو هو. دودو سنڌ جي ايندڙ نسل جي آزاديءَ لاءِ وڙهيو هو. دودي جي سياست سنڌ هئي. هو سنڌ جي عظيم تر مفاد خاطر شهيد ٿيو هو.
روپا ماڙيءَ ۾ منعقد ٿيل دودي جي عرس لاءِ سومرا برادريءَ جا دعوتنامه ۽ اشتهار پڙهي مون ائين محسوس ڪيو ڄڻ دودو دلير سنڌ جو سورهيه نه هو، بلڪه ڪنهن هڪ قبيلي جو سردار هو. دودو سنڌ جي عظيم تر مفاد لاءِ نه وڙهيو هو، بلڪه قبائلي جنگ لڙيو هو. دودو، جيڪو سنڌ جي آزاديءَ جو علمبردار هو، سو روپا ماڙيءَ ۾ سومرا برادريءَ جي قيد ۾ قابو آهي. کيس قيدخاني ۾ غدار چنيسر سان ساڳي قطار ۾ بيهاريو ويو آهي. سندس عرس دوکيباز چنيسر سان گڏ ملهايو ويو آهي. تنهن ڪري منهنجي ماءُ، مان تنهنجي حڪم جي پيروي ڪندي روپا ماڙي وڃي نه سگهيو آهيان.
مان تنهنجي حڪم تي ڪنهن ڏينهن روپا ماڙي ضرور ويندس ۽ اُتان جي مٽيءَ جو پاڻ کي تلڪ ڏيئي ايندس.
امڙ، تو پڇيو آهي ته تو وٽ ڪڏهن ايندس؟ مان بنا اطلاع جي هڪڙي ڏينهن تو وٽ هليو ايندس ۽ پوءِ توکي ڇڏي موٽي نه ويندس. مان تو وٽ رهي پوندس. اهو ڏينهن ڪڏهن ايندو، جڏهن مان تو وٽ ايندس، تنهن باري ۾ مان ڪابه اڳڪٿي ڪري نه ٿو سگهان. باقي ايترو سو ضرور چوندس، ته مان توڏانهن اچڻ لاءِ آتو آهيان. تنهن ڪري، هڪڙي ڏينهن ڪنهن کي ٻڌائڻ بنا تو وٽ هليو ايندس. ڳولڻ وارا ڳوليندا رهندا، پر مان تو وٽ هوندس. تنهنجي پناهه ۾ هوندس. چڱو امان، موڪلايون ٿا.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ.