گلدستو ڏيندڙ ٻار
مون تصوير ڏانهن ڏٺو. تصوير ۾ هڪ ٻار ۽ هڪ ٻارڙي خاص مهمان کي گلدستو پيش ڪري رهيا هئا. خاص مهمان جهڪي، ڏاڍي پاٻوهه مان ٻنهي کي پيار ڪري رهيو هو. ٻنهي ٻارن کي سنڌي وڳا پاتل هئا. ٻارڙي ڪلهن تي اجرڪ رکيو هو ۽ ڏاڍو ٺهيو پئي.
”برابر“ تصوير ڏسندي چيم، ”سنڌي لباس ۾ هڪ نينگر ۽ هڪ نينگري خاص مهمان کي گلدستا پيش ڪري رهيا آهن.“
چيني چيو، ”هن دفعي ٻيو ڪو غير ملڪي مهمان جڏهن پاڪستان ايندو، تڏهن مان ان مهمان کي هڪ گلدستو پيش ڪندس.“
مان چيني جي معصوميت تي کلي پيس.
چينو حيران ٿيو، پڇيائين، ”تون کلين ڇو ٿو ادا؟“
وراڻيم، ”تنهنجي خواهش تي پيو کلان، چينا.“
”ڇو!“ چيني پڇيو، ”مان سنڌي ٽوپي نه پائيندو آهيان؟“
”ها.“ وراڻيم، ”تون ننڍي هوندي کان سنڌي ٽوپي پائيندو آهين.“
پڇيائين، ”۽ مان سٿڻ ۽ پهراڻ نه پائيندو آهيان؟“
”ها.“ وراڻيم، ”ان لباس کان سواءِ تون ٻيو ڪو لباس نه پائيندو آهين.“
پڇيائين، ”۽ مان گهڻو ڪري ڪلهن تي اجرڪ نه ويڙهندو آهيان؟“
”برابر.“ وراڻيم، ”تون اجرڪ ويڙهيندو آهين.“
”ته پوءِ مان خاص مهمان کي گلدستو ڇو نه پيش ڪري سگهندس.“ چيني چيو، ”جواب ڏي نه ادا.“
چيني ڏانهن ڏسندي چيم، ”مون اهو ڪڏهن چيو ته تون خاص مهمان کي گلدستو پيش ڪري نه سگهندين.“
جواب ڏنائين، ”مان تنهنجي کلڻ جو مطلب سمجهي ويو آهيان.“
”جيڪڏهن منهنجي کلڻ جو مطلب سمجهي ويو آهين، چينا، ته پوءِ توکي ان خواهش تان هٿ کڻڻو پوندو. تون خاص مهمان کي گلدستو پيش ڪري نه سگهندين.“
پڇيائين، ”آخر ڇو؟“
”ڇو جو تون ٻارهو ئي سنڌي ٽوپي، سنڌي ويس ۽ اجرڪ ڪندو آهين.“ وراڻيم. ”جيڪي ٻار خاص مهمان کي گلدستو پيش ڪندا آهن، سي ان خاص موقعي تي سنڌي لباس ڪندا آهن. تنهن ڪري سندن لباس اڇا اُجرا، قيمتي ۽ خوشبوءِ وارا ٿيندا آهن.“
هڪدم چيائين، ”پوءِ مان به هڪ وڳو خاص طرح اهڙي موقعي لاءِ جدا ڪري رکندس ۽ اهڙن موقعن تي پيو پائيندس.“
چيم، ”تڏهن به تون خاص مهمان کي گلدستو پيش ڪري نه سگهندين.“
ڏاڍو حيران ٿيو. پڇيائين، ”ڇو؟“
وراڻيم، ”ڇو جو تون گريڊ 20، 21 ۽ 22 جي ڪنهن عملدار جو نه پٽ آهين ۽ نه پوٽو ۽ نه ڀاءُ آهين ۽ نه ڀاڻيجو.“