ٻليءَ سان عشق
مان يوڪيلپٽس جي وڻ جي اوٽ وٺي بيهي رهيس ۽ ڦندڻ جي ٻليءَ سان گفتگو ٻڌڻ لڳس.
ڦندڻ چيو، ”جيڪي شخص سوچي سگهندا آهن، سي شخص بيپناهه محبت ۽ بيپناهه نفرت ڪري سگهندا آهن.“
ٻليءَ ڪجهه نه چيو.
ڦندڻ چيو، ”مون کي توسان محبت آهي. توکي مون سان محبت نه آهي. ان جي خبر سموري جڳ کي آهي. پر تنهن هوندي به مون کي تو سان محبت آهي.“
ٻلي ماٺ رهي. ڦندڻ جو ٻڏندڙ ترندڙ آواز ٻڌندي رهي.
ڦندڻ چيو، ”مان اداس، ويران ۽ هيڪلن رستن تي هليو ويندو آهيان. توکي ياد ڪندو آهيان. تون نه ملندي آهين. پر جڏهين ملندي آهين، تڏهن خاموش رهندي آهين.“
خوبصورت ٻلي کيس ٻڌندي رهي.
ڦندڻ چيو، ”مون وٽ پنهنجن جذبن جي اظهار لاءِ لفظ آهن، جملا آهن. مان تنهن ڪري بڪواس ڪندو رهندو آهيان. مان تنهنجو ڪزن نه آهيان. هوائي جهاز ۾ ويهي يورپ کان نه موٽيو آهيان. مان پاڻ سان ڪا ميم صاحب نه وٺي آيو آهيان. منهنجي ميم صاحب تون آهين.“
ٻليءَ شوخ نگاهن سان ڦندڻ ڏانهن ڏٺو ۽ مرڪڻ لڳي.
”تنهنجي مرڪ ۾ ڪشش آهي ــ پر عارضي ڪشش آهي.“ ڦندڻ چيو، ”تنهنجي مرڪ بي معنيٰ آهي ــ بي مقصد آهي.“
ٻلي ناراض ٿي پيئي. ڦندڻ کان ٻه ــ چار قدم پري ٿي بيٺي.
ڦندڻ چيو، ”محبت مفاصلن جي محتاج نه ٿيندي آهي. اهو روسي خلاباز، جيڪو خلائن ۾ دم ٽوڙي رهيو هو، تنهن جي زال زمين تي، هن کان هزارين ميل پري، هن لاءِ ڦٿڪي رهي هئي، هنجون هاري رهي هئي.“
ٻليءَ ڪجهه ڪجهه اچرج وچان ڦندڻ ڏانهن ڏٺو.
”تون منهنجي زال ٿي نٿي سگهين، ڇو جو تون سوچي نٿي سگهين.“ ڦندڻ چيو، ”۽ مان توسان شادي ان لاءِ نٿو ڪري سگهان، ڇو جو مان سوچي سگهان ٿو.“
ٻلي ٽهڪ ڏيئي کلي پيئي.
ڦندڻ چيو، ”تون ان ڪري کلين ٿي، ڇو جو ڪجهه به سمجهي نه ٿي سگهين. جيڪي انسان ڪجهه به سمجهي نه سگهندا آهن، سي سڄي عمر کلندا رهندا آهن، يا روئيندا رهندا آهن.“
ٻليءَ وات تي هٿ رکي اوٻاسي ڏني.
ڦندڻ چيو، ”منهنجي هڪ دوست جو نالو گدڙ آهي. هو هن بيگاني وقت ۾، بيگاني رستي تي، يوڪيلپٽس جي وڻ پٺيان بيٺو آهي ۽ اسان جي بيگاني گفتگو ٻڌي رهيو آهي.“