مان وسارڻ چاهيان ٿو
اينگل روڊ.
اينگل روڊ تي آرٽ ڪائونسل جي عمارت.
آرٽ ڪائونسل جي عمارت ۾ گل رنگ ريسٽورنٽ.•
گل رنگ ريسٽورنٽ جي ٻاهران اهو ئي مان، ۽ ڏامر جي رستن تي قدمن جي نشانن جي ڳولا!
رات جا ٻه ٿيا هئا. هو هن دفعي پاڻ ۾ چار ڄڻا هئا. جيپ ۾ چڙهي آيا هئا. منجهائن هڪ ڄڻي، جنهن کي رڇ جي رنگ جهڙيون ڪاريون مڇون هيون، ۽ ڏسڻ ۾ به هوبهو رڇ جهڙو هو، تنهن چيو، ”ديوان سڌري وڃ.“
مون رڇ ڏانهن ڏٺو. چيم، ”ادا رڇ، اول ته مان ديوان نه آهيان. مان اصل ۾ ديوانو آهيان. ۽ ٻيو ته منهنجي سڌرڻ وارو زمانو گذري ويو آهي.“
چئن ڄڻن ۾ ٻه ڄڻا اُهي ساڳيا مشڪرا هئا، جن کي گذريل هفتي ٻٽ ٻڌل هئي. انهن مان هڪ مشڪري روالور منهنجي سيني تي رکندي چيو، ”ڀانئجي ٿو، توکي زندگي پياري ناهي.“
”زندگي به ڪا پيار ڪرڻ جي شيءِ آهي!“ چيم، ”پيار ته پاڇولن سان ڪبو آهي. پيار ته وڇوڙي وارين گهڙين سان ڪبو آهي. پيار ته ڪنهن ٽٽل تاري جي لاٽ سان ڪبو آهي!“
هن روالور منهنجي سيني کان پري ڪري ڇڏيو، ”چئبو، ته توکي زندگيءَ سان پيار ناهي.“
ورائي کانئس پڇيم، ”توهين ڪير آهيو؟ ۽ ڇا ٿا چاهيو؟“
رڇ چيو، ”تون اسان جي خلاف لکڻ ڇڏي ڏي!“
مون کان ڇرڪ نڪري ويو. مون ڪجهه حيرت وچان چئني ڄڻن ڏانهن ڏٺو. هو اوپرا هئا. مون کين اڳ ڪڏهن به نه ڏٺو هو.
روالور واري چيو، ”مون جيڪڏهن ارڙهن راشن ڊيپو الاٽ ڪرايا آهن، ته تون ڇو ٿو اعتراض ڪرين!“
رڇ چيو، ”مون ملڪيتون ٺاهيون آهن، ته تون ڇو ٿو وٽ کائين!“
ٽئين ڄڻي چيو، ”مان جيڪڏهن موٽرن ۽ ٽرڪن جون پرمٽون وٺي وڪڻان ٿو، ته توکي ڇو ٿو تپ چڙهي!“
چوٿين چيو، ”۽ مان جيڪڏهن ليڊري چمڪايان ٿو، ته تون ڇو ٿو ساڙ کائين.“
التجا واري نوع ۾ چيم، ”مون ته اڄ تائين توهان جي باري ۾ هڪ اکر به نه لکيو آهي. اوهين جيڪي ڪجهه ڪري رهيا آهيو اهو روزمرهه جو دستور آهي. ملڪ جي ڪنڊ ڪڙچ ۾ ائين ئي ٿي رهيو آهي.“
رڇ چيو، ”تون پبلڪ اوپنين (Public Opinion) خراب ڪري رهيو آهين!“
پڇيو مانس، ” Public Opinion نالي به ڪا شيءِ هوندي آهي ڇا!“
رڇ چيو، ”تون پنهنجو رويو بدلائي ڇڏ. ورنه!“
پڇيم، ”ورنه ڇا؟“
جواب مليو، ”ورنه اسين ثابت ڪنداسين، ته تون سنڌو ديش واري تحريڪ جو مخفي ليڊر آهين. گوريلن کي جنگ جي تربيت ڏيئي رهيو آهين. سنڌو ديش جي باري ۾ لٽريچر لکي ۽ ڇپائي، خفيه نموني ورهائي رهيو آهين. اسين توکي دشمن جو ايجنٽ پڻ ثابت ڪري سگهون ٿا. اسان جي وڏي رهائي آهي.“
”اوهين مون کي جيڪڏهن سڀ ڪجهه ثابت ڪرڻ جي حرفت رکو ٿا، ته پوءِ مون تي هڪ ٻيو احسان به ڪريو.“ چيم، ”اوهين مون کي ماڻهوءَ بدران پٿر ثابت ڪريو. مان ڪجهه به سوچڻ نه ٿو چاهيان. مان وسارڻ چاهيان ٿو.“