لڌم ۽ وڃايم
پڇيو مانس، ”کلڻ کلائڻ ڇڏي ڏنو اٿئي ڇا؟“
کلي پيو. سندس کل ان کل کان بنهه مختلف هئي، جنهن کل سبب هو ڪنهن سمي سڃاتو ويندو هو.
چيائين، ”هيءَ کل به منهنجي آهي.“
چيم، ”يقين نه ٿو اچي.“
هو ٻيهر کلي پيو. چيائين، ”ڪنهن وقت مون کي به يقين نه ايندو آهي.“
”ايئن ڇو آهي؟“
”مان سمجهان ٿو، کلڻ تان منهنجو حق ختم ٿي ويو آهي.“
”مان تنهنجي رايي سان متفق نه آهيان.“
”ڇو؟“
”ڇو جو کلڻ ۽ روئڻ جو انسان تي اختيار هوندو آهي، انسان جو مٿن اختيار نه هوندو آهي.“
”ڪجهه انسانن جي کلڻ تي روئڻ جو گمان ٿيندو آهي. مان انهن منجهان هڪ آهيان.“
هو ڪجهه دير تائين چپن ۾ مرڪندو رهيو.
پڇيو مانس ”ايترو عرصو ڪٿي رهيو آهيان؟“
”پاڻ کي ڳوليندو رهيو آهيان.“
”پوءِ، لڌوءِ پاڻ کي؟“
”ها، پاڻ کي لڌم، پوءِ وري پاڻ کي وڃائي ڇڏيم.“
مصنوعي مرڪ هن جي چپن تان غائب ٿي ويئي.
کيس چيم، ”تون ڪنهن سمي ڊراما لکندو هئين، ۽ ڊرامن ۾ ڪم به ڪندو هئين. چڱو اداڪار ليکيو ويندو هئين. هينئر فقط ڊراما لکين ٿو، ڊرامن ۾ ڪم نه ٿو ڪرين. ڇو؟“
هن غور سان مون ڏانهن ڏٺو. چيائين، ”اڳاڻو، تنهنجي ڪنهن سوال جي جواب ۾ چيو هيم نه، ته پاڻ کي لڌو هيم ۽ لهڻ کان پوءِ وري وڃائي ڇڏيو هيم!“
”ها.“
”خبر اٿئي، پاڻ کي ڪيئن لڌم؟“
”ڪيئن لڌوءِ؟“
”منهنجو اصل چچريل، چٿيل ۽ فنا ٿيل هو.“ هن چيو، ”مون جنهن کي اصل ڄاتو هو، سو منهنجو اصل نه هو، سو منهنجو نقل هو. منهنجي کل نقلي هئي. منهنجا ٽهڪ نقلي هئا، مان سمورو نقلي هوس. منهنجو بظاهر خوش ۽ مطمئن ظاهر، منهنجي فنا ٿيل اصل تي آباد هو، مون پنهنجي اصل جو تابوت ڏٺو آهي. دوست.“
چيومانس، ”تنهنجو جملو في الحال منهنجيءَ سمجهه ۾ نه آيو آهي. گهر وڃي تنهنجي جملي تي سوچيندس.“
پوءِ هن مون کان پڇيو. ”ڪر خبر، تون اڄڪلهه ڇاپيو ڪرين؟“
وراڻيم، ”مان توکي ڳوليندو رهيو آهيان!“
کلي پيو، پڇيائين، ”پوءِ لڌوءِ مون کي؟“
”ها.“ وراڻيم، ”توکي لڌو اٿم. توکي لهڻ کان پوءِ وري وڃايو اٿم.“