ڪيڪٽس
ڪالهه ٽپالي تنهنجا ٻه خط پهچائي ويو. ٻئي خط مختلف تاريخن جا هئا ۽ تو جدا جدا ڏينهن تي پوسٽ ڪيا هئا. ٽپال کاتي جي مهربانيءَ سان مون کي ٻئي خط گڏ مليا آهن.
مون تنهنجا خط غور سان پڙهيا آهن. مون کي پنهنجي صفائي ۾ ڪجهه به چوڻو ناهي. مون کي يقين آهي ته تو ماڻهن جي حڪايتن تي اعتبار نه ڪيو هوندو. ماڻهن کان وڌيڪ تون مون کي سڃاڻين! باقي، ماڻهن کان منهنجي باري ۾ جيڪي ڳالهيون ٻڌيون اٿئي، انهن جو جواب هن خط جي آخر ۾ لکندس. في الحال، مون کي توسان ڪجهه ٻيون ڳالهيون ڪرڻيون آهن. تون منهنجي ماءُ، منهنجي دوست، منهنجي رهبر آهين. مون اڄ تائين پنهنجي ڪابه پريشاني توکان نه لڪائي آهي ۽ پنهنجن وهمن ۽ سنسن جي پرده داري نه ڪئي آهي. مان سمجهان ٿو، بلڪه مون کي يقين آهي، ته عمر جي کٽندڙ هڪ هڪ گهڙيءَ سان گڏ، مان سودائي ٿي رهيو آهيان. ڪالهه مون کي جنهن تجربي مان لنگهڻو پيو آهي، سو تجربو منهنجن سودائن جي شهتير تي بيٺل آهي. ڪنهن ڪنهن وقت سوچيندو آهيان، سوداءُ ڪرڻ ڇڏي ڏيان. پر پوءِ، اوچتو خيال ايندو اٿم، ته سوداءُ شعوري عمل کان آزاد هوندو آهي، ماڻهوءَ جو مٿس وس نه هلندو آهي.
هيءَ ڪالهه رات جي پوئين پهر جي ڳالهه آهي. اڌ رات کان پوءِ اک کلي ويئي. پاسا ورايم، خيالي رڍون ڳڻيم، پر ننڊ ندوري نه آئي. گهر کائڻ آيو. مان ٻاهر نڪري ويس.
ويران، خاموش ۽ اونداهن رستن تي وڻن هيٺان هلندي مون محسوس ڪيو، ته ڄڻ ڪو منهنجو پيڇو ڪري رهيو هو. ٻه ــ چار دفعا هلندي هلندي بيهي رهيس. منهن ورائي پوئتي نهاريم. پر، ڪوبه نظر نه آيو. هڪ هنڌ، جتي اوندهه جو انت نه هو، مون بلڪل واضح ۽ چٽو ڀڻڪو ٻڌو. ڪنهن انگريزيءَ ۾ چيو. “Time is running short for you”.
وقت تنهنجي لاءِ ختم ٿي رهيو آهي، پورو ٿي رهيو آهي! وقت منهنجي لاءِ کٽي رهيو آهي! ان جملي کان پوءِ مون ڪنهن کي به پنهنجي پٺيان ايندي محسوس نه ڪيو. فقط ايترو محسوس ڪيم، اهو جملو، يا ان جملي جو پڙاڏو منهنجو پيڇو ڪندو پئي آيو.
منهنجو وقت پورو ٿي رهيو آهي! سفر جي سنبت جو وقت ويجهو اچي رهيو آهي! هلبو، جتي هلڻ ناهي حسن ريءَ. مون وٽ حسن ڪونهي، پر هلبو. سفر تي روانو ٿيڻو ئي پوندو. پر، ڪهڙو سفر؟ مون محسوس ڪيو آهي، ته مان ازل کان سفر ۾ آهيان. ته پوءِ، ڪهڙو سفر؟ ان باري ۾ مان تنهنجي جواب جو انتظار ڪندس.
آخر ۾ مان تنهنجي خط ۾ لکيل ٻن ڳالهين جو اعتراف ڪندس. توکي ماڻهن بلڪل صحيح ٻڌايو آهي ته مون گلاب جي ڪونڊي ڀڃي، ان جي جاءِ تي ڪيڪٽس جي ڪونڊي آڻي رکي آهي. ڪيڪٽس کي عام طرح تڪليف جي علامت سمجهيو ويندو آهي. پر مان ڪيڪٽس کي سرڪش هئڻ جي علامت سمجهندو آهيان، ڇو جو ڪيڪٽس ويرانين ۾ نڪرندو ۽ اسرندو آهي. مون کي ڪيڪٽس سان پيار آهي.
تو پڇيو آهي، ته مون ڳچيءَ ۾ چانديءَ جو صليب ڇو پائي ڇڏيو آهي. ان سلسلي ۾ مون کي فقط ايترو چوڻو آهي، ته ڪاٺ جي صليب کي اڏوهي کائي ويئي آهي.
في الحال موڪلايون ٿا،
منهنجي ماءُ.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ.