رک ۾ چڻنگ ڳوليان ٿو
ڦندڻ منهنجو پراڻو پاپي دوست آهي. عامل ڪامل صحافي آهي. هميشه ڦڏي جا ڪم ڪندو آهي ــ مثال طور اجايو سچ ڳالهائيندو آهي. سچ ڳالهائڻ سبب هميشه ڏچي ۾ هوندو آهي.
ٽيون ڏينهن ڦندڻ مون وٽ آيو. چيائين، ”تون وڏو بدمعاش ٿي پيو آهين. اصل لوفر ٿي پيو آهين. شرم نه ٿو اچيئي جو رات جي ٻارهين کان پوءِ گهر ۾ ڪڪڙ وانگر ويهي ٿو رهين ۽ خواب ٿو ڏسين.“
چيم، ”بدبخت، گهر ۾ ويهڻ کي تون لوفر پائي ٿو سڏين!“
چيائين، ”تو جهڙي لاءِ گهر ۾ ويهڻ سؤ فيصد بدمعاشي ۽ لوفر پائي آهي.“
ڪو چاڙهو نه ڏٺم. ان وقت رات جا ساڍا ٻارهن ٿيا هئا. ڦندڻ ڦڏي جون تازيون خبرون ڪمپوز ڪرڻ لاءِ اخبار جي آفيس ۾ ڏيئي مون وٽ هليو آيو هو. چيائين، ”اشرافن وانگر رات جو رولاڪ ٿيءُ، جيئن اڳ هوندو هئين. گهر ۾ ڪڪڙ وانگر ويهڻ واري بدمعاشي ڇڏ.“
چيم، ”هلان ٿو يار ــ وڙهين ڇو ٿو!“
ڦندڻ چيو، ”خبردار جو بوٽ پاتو اٿئي. اڳ چمپل ۾ ڌڪا کائيندو هئين، ۽ هينئر وري بوٽ ٿو پائين! تون پڪو لوفر ٿي پيو آهين.“
ڊپ وچان بوٽ نه پاتم. چمپل ۾ ٻاهر نڪتس. ٻاهرين در کي تالو هنيم. ڦندڻ وڏو ٽهڪ ڏنو. پڇيو مانس، ”اڙي کلين ڇو ٿو!“
ڦندڻ کلندي چيو، ”گدڙ، لڳي ٿو ته ڏاڍو مال گڏ ڪيو اٿئي.“
ڦندڻ سان بحث ڪرڻ، ڀت سان مٿو هڻڻ برابر آهي. خاموش رهيس. اسين لي مارڪيٽ طرف نڪري وياسين. ٽرڪن ۽ ٽيڪسين جي اڏي وٽ هڪ ٻاڪڙا هوٽل ۾ بينچ تي ويهي رهياسين، ۽ ڪڙڪ چانهن جون سرڪيون ڀرڻ لڳاسين، ۽ لتا منگيشڪر جا گانا ٻڌڻ لڳاسين.
ڦندڻ چيو، ”گدڙ تون هاڻي خلاص ٿي ويو آهين. تنهنجي ڪالم ڪهاڻيءَ مان مزو نڪري ويو آهي.“
مون کي تعجب نه ٿيو، اها ڳالهه ڪجهه ٻين دوستن به مون سان ڪئي آهي. گهڻن پڙهندڙن جي خواهش آهي ته مان فقط سنڌوءَ، ۽ جيجل ماءُ متعلق ڪالم ڪهاڻيون لکان، ۽ ٻيو ڪجهه نه لکان. اهڙي صورتحال ۾ ڦندڻ جو رايو مون کي اوپرو نه لڳو. چيم، ”مان پڻ محسوس ڪريان ٿو ته ڪالم ڪهاڻيءَ مان مزو نڪري ويو آهي. لوڻ مرچ جي ڪا گڙٻڙ آهي.“
ڦندڻ پڇيو. ”۽ خبر اٿئي ته، تنهنجي ڪالم ڪهاڻيءَ مان مزو ڇو نڪري ويو آهي؟“
چيم، ”پابندين ۾ تخليقي ڪم جو نتيجو خاطر خواهه نه نڪرندو آهي.“
”نه، اها ڳالهه ناهي.“ ڦندڻ چيو. ”اسان هميشه کان پابنديءَ ۾ لکيو آهي. تنهن ڪري پابنديءَ ۾ لکڻ اسان لاءِ نئون تجربو نه آهي. اهو سنڌي ادب ۽ اديبن جو نصيب آهي.“
پڇيم، ”ته پوءِ ڪهڙو سبب ٿي سگهي ٿو؟“
ڦندڻ چيو، ”ڪراچيءَ ۾ هوندو هيئن ته اسان جي محابي سڄي سڄي رات سڙڪن تي رلندو هئين، ۽ زندگيءَ جي درد کي سڌو سنئون پنهنجيءَ دل ۾ محسوس ڪندو هئين. اسلام آباد وڃڻ کان پوءِ تون ڪڪڙ ٿي پيو آهين. بند ڪمرن ۾ ويهي ماضيءَ جي رک مان تخليق جي چڻنگ ڳولين ٿو.“
ڦندڻ جي ڳالهه مون کي دل سان لڳي. چيم، ”تون سچ ٿو چوين ڦندڻ.“
هن پڇيو، ”اها شاليءَ• وري ڪير آهي؟“
چيم، ”توکي ڪو اعتراض آهي!“
”اعتراض ته ڪونهي.“ ڦندڻ چيو، ”شاليءَ کي ڏسڻ لاءِ مون کي اسلام آباد جي ياترا ڪرڻي پوندي.“