رڍ آڏو رباب
هڪ رات مان دير سان گهر پهتس. امان مون کي دال ماني ڏيندي پڇيو، ”ايتري دير تائين ڪٿي هئين؟“
گرهه کائيندي وراڻيم، ”هڪ رڍ آڏو رباب ويٺي وڄايم.“
امان چيو، ”ته مون جيڪي افواهه ٻڌا آهن، سي صحيح آهن.“
پڇيم، ”ڪهڙا افواهه؟“
امان چيو، ”ته تون اڄ ڪلهه هڪ رڍ سان محبت پيو ڪرين.“
”محبت ڪبي ناهي، محبت ٿي ويندي آهي.“ مون چيو، ”منهنجن دشمنن توکي اجايو ڀڙڪايو آهي.“
”تنهنجن دشمنن مون کي ڀڙڪايو آهي!“ امان چيو، ”مان تنهنجي ماءُ آهيان ۽ تنهنجن افعالن کان واقف آهيان.“
مون احتجاج ڪندي چيو، ”پر مون کي ان رڍ سان محبت ناهي.“
امان پڇيو، ”ته پوءِ ان رڍ آڏو رباب ڇو وڄائيندو آهين.“
”ان لاءِ جو هوءَ رڍ آهي.“ چيم، ”۽ رڍ آڏو رباب وڄائبو آهي؛ سارنگي نه وڄائبي آهي.“
امان انڪار ۾ ڪنڌ لوڏيندي چيو، ”مون کي پڪ آهي، تون ان رڍ سان محبت ڪندو آهين.“
ذري گهٽ رڙ ڪندي چيم، ”اهو غلط آهي امان.“
امان سختيءَ سان چيو، ”مرد جيستائين ڪنهن رڍ سان محبت نه ڪندو آهي، تيستائين ان رڍ آڏو رباب نه وڄائيندو آهي. مون کي يقين آهي ته تون رڍ سان محبت ڪندو آهين.“
چيم، ”مان چئي چڪو آهيان ته محبت ٿي ويندي آهي؛ ڪئي نه ويندي آهي.“
امان پڇيو، ”اهو ڪهڙي فلم جو مڪالمو آهي.“
مٿو کنهندي وراڻيم، ”مون کي خبر ناهي.“
”ته پوءِ ڪيئن ٿو چوين ته محبت ٿي ويندي آهي ۽ ڪئي نه ويندي آهي.“ امان ڪجهه ڪاوڙ وچان پڇيو، ”تون مجنونءَ جو پڦاٽ آهين ڇا؟“
چيم، ”مون کي ان رڍ سان محبت ناهي.“
”ڇو ناهي!“ امان چيو، ”مون ٻڌو آهي ته اُها رڍ نهايت سهڻي آهي.“
”هوءَ برابر سهڻي آهي.“ مون چيو، ”پر سندس هاضمو ڏاڍو تيز آهي.“
امان پڇيو، ”ڇا هوءَ سيمينٽ ۽ لوهه هضم ڪري ويندي آهي.“
چيم، ”اهو ڪم فقط سرڪاري عمارتن جا ٺيڪيدار ڪندا آهن.“
”ته پوءِ هاضمو ڪيئن تيز اٿس؟“
”هونءَ ته مون تي مهربان آهي، پر ماني بي رحم ٿي کائيندي آهي.“
”ڪيئن؟“
”هڪ دفعي چيني هوٽل ۾ اڪيلي سر سٺ رپين جي ماني کائي ويئي هئي.“
”ماڻهو محبت ۾ جان جي بازي لڳائي ڇڏيندا آهن.“ امان چيو، ”تون پنهنجي محبت لاءِ سٺ رپين جي چوٽ به برداشت ڪرڻ لاءِ تيار ناهين!“
”مان ڪالمسٽ ۽ افسانه نگار آهيان.“ چيم، ”منهنجي هڪ ڪهاڻي ۽ هڪ ڪالم جو معاوضو ڇولن جي هڪ پليٽ جي برابر آهي.“
امان چيو، ”تون ڪهاڻيون ۽ ڪالم لکڻ ڇڏي ڏي ۽ صدر ۾ ڇولا پٽاٽا وڪڻڻ شروع ڪر. ان طرح تون مصيبتن کان به بچي ويندين.“
پڇيم، ”سو وري ڪيئن؟“
امان چيو، ”پوليس، سي آءِ ڊي ۽ چغلخور ڪامورا تنهنجو پيڇو ڇڏي ڏيندا.“
امان جي ڳالهه مون کي دل سان لڳي. اها ڳالهه مون پنهنجي سهڻي من موهڻي رڍ سان به ڪئي. رڍ کي چيم، ”عزت ۽ سلامتيءَ واري زندگي گذارڻ لاءِ مان ڪهاڻيون ۽ ڪالم لکڻ ڇڏي ڏيندس ۽ صدر ۾ ڇولا پٽاٽا وڪڻندس. خوب ڪمائيندس ۽ پوءِ تنهنجي آڏو اطمينان سان رباب ويهي وڄائيندس.“
رڍ پڇيو، ”پر تون منهنجي آڏو رباب ڇو وڄائيندو آهين؟“
چيم، ”ان ڪري جو تون رڍ آهين ۽ رڍ آڏو رباب وڄائبو آهي. الغوزو نه.“
هوءَ باهه ٿي ويئي. رڙ ڪندي پڇيائين، ”تون مون کي رڍ ٿو سمجهين!“
مان ڊڄي ويس. هيسيل آواز ۾ کانئس پڇيم، ”ته ڇا، تون رڍ ناهين؟“
”نه.“ هن ڪاوڙ وچان چيو، ”مان رڍ نه آهيان.“
”مون کي افسوس آهي جو مان اڄ تائين تنهنجو ۽ پنهنجو وقت ضايع ڪندو رهيو آهيان.“ هٿ لوڏيندي مون رڍ کي چيو، ”چڱو خدا حافظ اي خوبصورت رڍ.“
هن وڏي واڪ چيو، ”مان رڍ نه آهيان، ڀوڪ.“
مون رباب کي باهه ۾ وجهي ڪباب ڪري ڇڏيو.
تنهنجو اڻٿائينڪو پٽ.