خوفناڪ بيماري
ڊاڪٽر حيران ٿي ويو. ڪجهه دير تائين ان شخص ۽ سندس جڪڙيل پٽ ڏانهن ڏسندو رهيو. مريضن جي پيهه سبب ڊاڪٽر ان شخص سان وڌيڪ ته ڪجهه ڳالهائي نه سگهيو، فقط ايترو چئي سگهيو ته مان چرين جو ڊاڪٽر نه آهيان.
”منهنجو پٽ چريو ناهي، ڊاڪٽر.“ ان شخص چيو، ”منهنجي پٽ کي موتمار مرض لڳي ويو آهي.“
ڊاڪٽر غور سان نوجوان ڏانهن ڏٺو ۽ پوءِ ان شخص کان پڇيو، ”ڪو عشق ٻشق، يا محبت ٻحبت جو چڪر ته ناهي؟“
”نه ڊاڪٽر.“ ان شخص وراڻيو،“ مرض نهايت خطرناڪ آهي، جنهن کي ادبي ٻوليءَ ۾ مهلڪ مرض سڏيندا آهن.“
”ڏسڻ ۾ ته صحتمند ٿو اچي!“ ڊاڪٽر پڇيو، ”سلهه ته ڪونهيس؟“
”سلهه هجيس ها ته مان جيڪر فڪرمند نه ٿيان ها!“ ان شخص ٻين مريضن ڏانهن ڏسندي، ڏاڍيءَ رازداريءَ واري نوع ۾ چيو، ”مان خدا جي خلق آڏو پنهنجي پٽ جي مرض جو ذڪر ڪري، پنهنجي پٽ کي بدنام نه ڪندس. بس، ايترو چوڻ ڪافي سمجهو، ته منهنجو پٽ نهايت ئي خطرناڪ قسم جي مرض ۾ گرفتار آهي. الله شل رحم ڪري!“
”بس بس مان سمجهي ويو آهيان. اڪثر نوجوان غلطيون ڪري وجهندا آهن ۽ پوءِ اهڙن مهلڪ مرضن ۾ وٺي ويندا آهن.“ ڊاڪٽر چيو، ”توهين فڪر نه ڪريو. مان ٻين مريضن مان واندو ٿي سمورو احوال وٺي ڪا موثر دوا ۽ سيون لکي ٿو ڏيان.“
ڊاڪٽر ڪجهه دير کان پوءِ واندو ٿيو. ان شخص ۽ نوجوان وٽ اچي بيٺو. نوجوان ڏانهن ڏسندي سندس پوڙهي پيءُ کي چيائين، ”هاڻي سمورو احوال ڏيو.“
ان شخص هيڏانهن هوڏانهن ڏسندي پڇيو، ”ٻيو ڪو مريض يا توهان جو ڪمپائونڊر ٻڌي ته نه وٺندو؟“
”ان ۾ لڪائڻ جي ڪهڙي ڳالهه آهي!“ ڊاڪٽر چيو، ”اهڙين بيمارين جا مريض اڪثر مون وٽ ۽ ٻين ڊاڪٽرن وٽ ايندا رهندا آهن.“
”اڇا!“ پوڙهو شخص حيران ٿي ويو، پڇيائين، ”ته ڇا اهو مرض ايڏو، عام ٿي ويو آهي؟“
”اگهاڙين فلمن، فحش ڪتابن ۽ رسالن ۽ ننگين تصويرن جا اگرا نتيجا نه نڪرندا، ته ڇا ڪي چڱا نتيجا نڪرندا!“ ڊاڪٽر چيو، ”سمورو معاشرو جنسي هيجان ۾ مبتلا آهي.“
”نه نه. اها ڳالهه ناهي.“ پوڙهي هڪدم چيو، ”منهنجو پٽ ڪنهن اهڙيءَ بيماريءَ ۾ ورتل ناهي. پر، ان کان به وڌيڪ خوفناڪ، خطرناڪ ۽ ڀوائتيءَ بيماريءَ ۾ وٺجي ويو آهي.“
ڊاڪٽر اچرج وچان پڇيو، ”تنهنجي پٽ کي ڇا ٿيو آهي؟“
پوڙهي شخص وراڻيو، ”منهنجي پٽ سوچڻ شروع ڪيو آهي!“