(1)
سَڀئي تو سِهداءِ، جي تو سِهدَ نه تَنِ سين.
( جيڪي (عارف) هن جهان يا زماني کي ( خدا ڪارڻ) ترڪ (ڇڏي) ڏين ٿا. (بيشڪ) هي زمانو انهن لاءِ ئي آهي. ( اهي ئي ڪاميابي ماڻن ٿا) هو سڀ توکي ڀائيندا يا توسان واسطو رکندا. جڏهن تنهنجو هنن سان واسطو يا تعلق نه هوندو! ( ڇو ته جيڪو مولا سائين جو ٿيو پوءِ سڀ ڪجهه هن جو ٿيو.)