(22)
پاڻُ کَڻي پرينءَ ڏانهن، ڪڏِهِن مَ پَهۡتِي ڪاءِ،
تِتِ گُذرُ نه غيرَ جو، جِتي سَڄَڻَ جي ساڃاءِ،
وَرِئو وَحدَتَ واءُ، دُوئي سَڀُ دُور ٿي.
[پنهنجي وجود جو احساس رکندي (پاڻ کي ڀائيندي) ڪا به محبوب وٽ ڪڏهن ڪونه پهتي آهي. محبوب جي معرفت واري ماڳ تي ٻي هر ڌاري شيءِ (جو حجاب ) ٿي وڃي ٿي مطلب ته وحدت جي هوا لڳڻ سان هر قسم جي غيريت (ٻيائي) ختم ٿي وڃي ٿي.]