(44)
صُورتَ مَعنيٰ وچ ۾، ڪونهي وِچُ وِچا،
هو نه سُڃاپِي هِنَ ري، هيءُ مُورُ نه موجودا،
ڪِٿي جوهرُ ڪوٺجي، ڪِٿي عرضُ آهِ،
حقيقت هِيڪاهِ، پر نالِن مَٿو ناههِ ڪو.
[صورت ۽ معنيٰ جي وچ ۾ ڪا وٿي (جدائي) ڪانهي ( ٻنهي ۾ وحدت آهي) هن (الله) جي ذات (معنيٰ) انهيءَ صورت (مظهر) کان سواءِ سڃاڻپ ۾ نٿي اچي. پر هن صورت(مظهر) جي هستي بلڪل آهي ئي ڪانه اها ذات ڪٿي ‘جوهر’ سڏجي ٿي ته ڪٿي وري کيس‘ عرض’ چون ٿا. بهرحال حقيقت هڪڙي آهي. پر ان جا نالا( اسماءَ ۽ صفات) اڻ ڳڻيا يا اڻ کٽ آهن.]