(57)
سَسُئي، پُنهونءَ ساڻ، لَنگُهه ته لوڏِئا اُبَهِين،
صاحِبُ تَنِين ساڻ، جَنين پاڻُ وِڃائيو.
[اي سسئي (سالڪ) تون پنهنجي دوست(رهبر) سان هر حال ۾ گڏ جي هل (هن کان ٿوري دير به پري نه ٿيءُ) ته پوءِ جبل (هن دنيا)جي لوڏن يا تڪليفن کان ڇوٽڪارو لهندينءَ. اهو مالڪ ( الله جي ذات) انهن سان گڏ آهي. جيڪي پنهنجي نفس کي فنا ڪن ٿا (فنا في الله آهن.)]