(49)
صاحِبَ سيّدُ خلقئو، جَڏِهن جاءِ نه ماءِ،
‘ليس کمثلہ شيءِ’، حُسۡنَ حَدَ نه ڪاءِ،
نڪو وَصل وِچَ ۾، نڪو وِچُ وِچاءِ،
ظاهر ڏٺائين ذات ۾، صورت سنديسَ شاهه،
سَرورَ ڪِئو سجدو، آڻي، ايماناءِ،
‘ المومن مراة المومن’، لوڪا ڳالهه لڪاءِ،
ڪَنجيون قُرفَ ٿِئاءِ، همہ هَٿِ حبيب جي.
[مالڪ سائين (الله تعاليٰ) اهو سردار (حقيقت محمديءَ کي) تڏهن پيدا ڪيو، جڏهن ڪا جاءِ جڳهه ڪونه هئي (زمان ۽ مڪان کان اڳ) (ڪائنات ۾) “ هن جهڙي ٻي ڪا شيءِ ناهي” تئين هن جي سونهن جو به ڪو انت ڪونهي. وصل جي وقت ڪو پردو يا وٿي ۽ وڇوٽي ڪونه هئي. هن سردار جڏهن ذات جو ظاهر ظهور مشاهدو ڪيو، تڏهن هن پاڻ وڏي ايمان( يقين) وچان سجدو ڪيو. ‘ بيشڪ مومن (الله ) هر مومن ( جي دل) کي آئينو بنايو آهي.’ ( جيئن ان ۾ تجلي ڪري) ليڪن اها رمز عام ماڻهن کي نه ٻڌاءِ ( هو ڪونه سمجهندا) ڪائنات (جي خزاني جا) قلف ۽ ڪنجيون (سربستا راز) سڀئي انهيءَ سهڻي سردار جي هٿ ۾ ڏنل آهن.]