(15)
نَڪي اوڏو اک کي، نڪي نَظران ڏُور،
وَڃان اِئين وَهلور، جئن ڏِٺوئي اَڻَ ڏيٺ ۾.
[اهو محبوب (ذات مطلق) نڪي اکين جي ويجهو آهي ۽ نه وري نظرن کان پري آهي (هر ذري ۾ هن جو شهود آهي) انهيءَ ڪري آءٌ حيران ۽ پريشان آهيان ته جيڪي ڪجهه ڏسان ٿو اهو نه ڏسڻ جي برابر ڪيئن آهي.]