(31)
ڇَڏئو جَنِ ڀنڀورُ، ڇَپَرُ تَنِ کي ڇاڙڪي،
هَمُ غمُ لَٿنِ هورُ، وڃي ڪِيچَ قَراريون.
[جيڪي ڀنڀور ( طبيعت جي قيد) کان نڪري اڳتي هليون. انهن لاءِ جبل ( عالم امڪان) جو (ظاهري ڏکيو) پنڌ هڪ گز جي حصي(چئن آڱرين) برابرمس آهي. انهن جا سڀ (جسماني) اوسيئڙا، خوف ۽ خطرا ختم ٿي ويا ۽ اهي ئي آرام سان نيٺ وڃي ڪيچ ( عالم ملڪوت) پهتيون.]