(54)
جَڏِهن ڪِينَ لڌوءِ، تَڏهن لَڌوءِ سُپرين،
جانسين لَهين ڪِينَ کي، تانسين هوتُ نه هوءِ،
‘ان ربي عليٰ صراط المُستقيم’، رِندان راههُ اِهوءِ،
نَفِي ۽ اِثبات کان، پرين پاڪيزوءِ،
لالَڻ سَندِي لُوءِ، تِرُ تَنَاقُض ناههِ ڪو.
[جڏهن تون عدم يا نيستي (فنا واري حالت) تي پُهچندين. تڏه ئي روکي پنهنجو محبوب ملندو انهيءَ ڪري جيسيتائين تون نيستيءَ تائين نه رسيو آهين.تيسيتائين محبوب سان ملڻ جو سوال ئي پيدا نه ٿو ٿئي. ‘بيشڪ منهنجو رب سڌي رستي تي (هلڻ وارن کي ملڻو) آهي.’ (تنهنڪري) مست عاشق (سالڪ) انهيءَ رستي سان ئي هلن ٿا. جتي محبوب جي ذات پاڻ آهي. اتي ڪلمو (ظاهري اقرار) به ڪفر (ناڪر) برابر آهي. ڇو ته اصلي محبوب نفي ۽ اثبات کان پاڪ آهي(وصل عريانيءَ طرف اشارو آهي) اهو هن ڪري به ته محبوب جو ماڳ هر قسم جي تضاد کان پاڪ آهي.]