(8)
ڇَڏِ جاڳوٽا جوڳِيين، دُنهيون ڪِيمَ دُکاءِ،
‘ واذڪر رَبَّڪَ في نفسڪ’ اَندرِ آڳ جَلاءِ،
جَنِ سَڄَڻَ جي سَاڃاَءِ، تَنِ ڪِينا مِٺو ڪِينَ ڪِي.
[جوڳين وارا ڌاڳا ۽ مڻڪا پائڻ (ظاهري صورت ٺاهڻ) ڇڏي ڏي ۽ انهن وانگر (رسمي) دُونهيون دکائي نه ويهه بلڪ “ پنهنجي رب کي دل (قلب) جي اندر ياد ڪر.” پنهنجي اندر ۾ اُها باهه ٻار (جيڪا توکي فنا ڪري جن کي محبوب جي معرفت (ساڃاهه) حاصل ٿئي ٿي. تن کي فنا کان سواءِ ٻي ڪا به شيءِ مٺي يا سٺي نٿي لڳي.]